حملات عراق در چارچوب استراتژی موسوم به دفاع متحرک و مقابله ایران با این حملات، وضعیتی را پدید آورد که فرماندهی و یگانهای خودی به ناچار حدود چهارماه وقت خود را صرف آن کردند. در بیشتر سالهای قبل در این فصل، جبهه جنگ در حالت رکود به سر میبرد، اما اقدام عراق و همچنین عزم فرماندهان بر جلوگیری از رکود جبههها و اجرای عملیاتهای پیاپی و موفق در سرتاسر جبهههای نبرد، وضعیت جدیدی را در بهار و ماه نخست تابستان سال 1365 به وجود آورد. با پایان عملیات کربلای 1، نزدیک به دو ماه درگیری فروکش کرد و یگانها توان از دست رفته را باز یافتند و پس از آن دور جدید حملات خود را آغاز کردند. فرماندهی سپاه تا آماده شدن عملیات بزرگ در زمستان 1365، چند عملیات را در دستور کار قرار داد. مهمترین آن عملیات کربلای 3 در خلیج فارس بود که در نوع خود بینظیر و یک اقدام منحصر به فرد به شمار میرفت. تصرف اسکله العمیه در شمال خلیج فارس با تعدادی غواص و چند قایق معمولی، انگیزه و خلاقیت پایان ناپذیر سپاه و بسیج را نشان میداد. پیچیدگی، ظرافت و نیز خطرپذیری این عملیات بسیار زیاد بود (1).
1) مأخذ 9، ص 221 و 222.
