استعداد و گسترش نیروهای دشمن

عراق در این منطقه لشکرهای 1 و 10 زرهی را تقویت و مستقر کرده بود و لشکر 3 زرهی نیز احتیاط منطقه بود. آرایش نیروهای دشمن به گفته اسیران عراقی عبارت بود از:

1- لشکر 10 زرهی که قرارگاه اصلی آن در نزدیکی عین خوش قرار داشت، در شمال منطقه به شرح زیر گسترش یافته بود:

– تیپ 60 زرهی در ارتفاعات شمال امام‏زاده عباس

– تیپ 505 پیاده در سمت راست تیپ 60 زرهی

– تیپ 423 پیاده در سمت راست تیپ 505

– گردان مکانیزه از تیپ 24 مکانیزه در سمت راست تیپ 423

– تیپ 42 زرهی که جاده امام‏زاده عباس – پل نادری را در تصرف داشت.

2- قرارگاه اصلی لشکر 1 مکانیزه که نزدیک جاده فکه – شوش و پشت 17 زرهی (چنانه) قرار داشت، در منطقه جنوبی به شرح زیر گسترش یافته بود:

– تیپ 93 پیاده در سمت چپ جاده فکه – شوش

– تیپ 1 زرهی – پیاده در سمت راست جاده فکه – شوش مقابل شهر شوش

– تیپ 27 زرهی – پیاده در سمت راست تیپ 1

– تیپ 24 زرهی – پیاده در سمت راست تیپ 27

– تیپ‏های 96 پیاده، 34 و 51 زرهی، که ارتفاعات نزدیک جاده و میشداغ را در تصرف داشتند.

– تیپ 17 زرهی سمت راست جاده در ارتفاعات مقابل دشت رادار همچنین لشکر 3 زرهی به استعداد سه تیپ (6 و 12 زرهی و 8 مکانیزه) و چهار گردان توپخانه سازمانی لشکر در احتیاط قرار داشت. علاوه بر آن تیپ‏های 18، 15، 14، 13، 12، 11 و 21 برای تقویت سازمان تیپ‏های مستقر در منطقه استفاده می‏شدند، ضمن اینکه تیپ‏های 10 زرهی، گارد ریاست جمهوری و 14 مکانیزه نیز منطقه را پشتیبانی می‏کردند.

در مجموع، نیروهای دشمن شامل 7 تیپ زرهی، 6 تیپ مکانیزه، 15 تیپ پیاده و نیروهای فراوان جیش الشعبی و کماندو می‏شد. این توان برحسب گردان، شامل 27 گردان زرهی، 25 گردان مکانیزه، 45 گردان پیاده و دست کم 12 گردان توپخانه بود. (1) البته با شروع عملیات، یگان‏های متعدد دیگری از ارتش عراق برای مقابله با رزمندگان وارد این منطقه شدند.

1) محمد درودیان، جنگ؛ بازیابی ثبات، ص 197، به نقل از سند 689 مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ، گزارش عملیات فتح‏المبین.