منطقه عمومی عملیات فتحالمبین در غرب رودخانه کرخه واقع شده است که از شمال به ارتفاعات بلند و صعبالعبور تیشه کن، دالپری، چاه نفت و تپه سیپتون، از جنوب به ارتفاعات بلند میشداغ، تپههای رملی و چزابه (شیب(، از شرق به رودخانه کرخه و از غرب به مرز
بینالمللی در شمال و جنوب فکه محدود میشود.
زمین این منطقه از سه قسمت کوهستانی، تپه ماهوری و دشت تشکیل شده است و اختلاف ارتفاع آن از سطح دریا حدود 210 متر است. زمین در شمال منطقه جنس سختی دارد و هر چه به طرف جنوب حرکت شود از استحکام آن کاسته میشود، به گونهای که در ارتفاعات، جنس خاک به تدریج از سنگی به شنی و ماسهای تبدیل میشود. بخشهایی از غرب و جنوب منطقه را نیز تپههای رملی پوشانده است.
در این منطقه، رودخانه کرخه از شمال به جنوب شرقی جریان دارد، رودخانه فصلی چیخواب در تابستان خشک و به هنگام بارندگی سیلابی میشود و عبور از آن محدود به پلهای موجود بر روی محور دزفول – دهلران می‌باشد و رودخانه روفائیه که از آبهای دامنههای جنوبی ارتفاعات شاوریه و تپه 350 و شمال دشت عباس تشکیل شده و سواحل آن دارای شیب ملایم است، به هنگام بارندگی تحرک نیرو را برای مدتی، محدود و کند میکند.
عوارض حساس منطقه عبارتند از: رشته ارتفاعات 336، 343، 350 و ارتفاع شاوریه که بر محورهای پل عین خوش مسلط است، تپه علی گره زد، تپه ابوصلیبی خات، دامنههای جنوبی ممله و کمرسرخ، بخشهای شمالی ارتفاعات تینه معروف به عین خوش و دامنههای غربی ارتفاعات تینه که بر محور ابوغریب به رودخانه دویرج مشرف هستند. عوارض دیگر شامل تپه برقازه، ارتفاعات رقابیه و دامنههای شمالی ارتفاعات میشداغ، تنگهی ذلیجان و پل نادری می‌باشد.
جادههای آسفالته دزفول به دهلران، عین خوش به چم سری، امامزاده عباس به چاه نفت، جاده تنگهی ابوغریب و پلهای احداث شده روی رودخانههای چیخواب و دویرج از مهمترین راههای مواصلاتی منطقه هستند.
موقعیت منطقه و عوارض حساس آن، آرایش خاصی را به دشمن تحمیل کرده بود که آگاهی نیروهای خودی از آن، زمینه وارد ساختن ضربات سهمگین را بر دشمن فراهم کرد.
