در پی پاکسازی و تأمین منطقه عمل?ات? طریقالقدس، تنها دو منطقه غرب رودخانه کرخه و غرب رودخانه کارون و خرمشهر در اشغال متجاوزان باقی مانده بود. برای انتخاب منطقه عملیات بعدی و نکات مثبت و منفی هر منطقه، بحثهای فراوانی شد. دو منطقه غرب کارون – خرمشهر و منطقه غرب شوش و دزفول در دستور کار طراحان و فرماندهان نظامی قرار داشت که سرانجام پس از بررسی کارشناسی، منطقه غرب رودخانه کرخه برای عملیات انتخاب شد. علل چنین تصمیمی عبارت بود از:
1- در صورت موفقیت عملیات، مناطق آزاد شده با نیروی کمتری قابل
پدافند بود و امکان تمرکز نیرو برای عملیات در مناطق دیگر فراهم میشد.
2- وسعت منطقه غرب رودخانه کرخه تقریبا یک سوم منطقه غرب رودخانه کارون بود لذا با مقدورات موجود، اصل تمرکز قوا به نحو مطلوبتر و مطمئنتری تحقق مییافت.
3- انهدام دو لشکر قوی و دست نخوردهی 10 زرهی و 1 مکانیزهی ارتش عراق، مستقر در غرب کرخه، ضربه سنگینی برای عراق بود و در کاهش توان رزمیاش تأثیر زیادی داشت.
4- با عقب راندن عراق از غرب کرخه، تهدید شهرهای حیاتی و مهم اندیمشک و دزفول رفع میگردید و این دو شهر و شهر شوش از برد توپخانه دشمن خارج میشدند.
5- شکل منطقه، مسیر خط تماس و موضع پدافندی، وجود پلها و شناساییهای انجام شده، موجب سرعت در طرحریزی و کاهش زمان آمادگی برای اجرای عملیات شد، به گونهای که بین دو عملیات طریقالقدس و فتحالمبین وقفه طولانی به وجود نیامد. (1).
محسن رضایی در این باره گفت:
»اگر عملیات فتحالمبین را انجام میدادیم، بخش زیادی از امکانات نیروهای ما آزاد میشد و برای آزادی خرمشهر توان ما افزایش مییافت. دوم اینکه ما با استعدادی که داشتیم نمیتوانستیم در خرمشهر عمل کنیم. ضمن اینکه این جاده [اهواز – اندیمشک] به هر حال جاده مهمی بود، دزفول و شوش مهم بود و دشمن اگر عقب میرفت، جاده آزاد میشد. این دلائل در انتخاب منطقه مؤثر بود.» (2).
1) نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی، دفاع مقدس، اسفند 1371، ص 130.
2) مأخذ 2.
