شناسایی منطقه را واحد اطلاعات و عملیات تیپ – که متشکل از نیروهای مجاهد عراقی، عشایر هور و عدهای از رزمندگان سپاه پاسداران بود – از اوایل تیر (یک ماه قبل از عملیات) در دو محور غربی و شرقی شروع کرد.
در محور غربی شناسایی با بلم و سپس از فاصله نزدیکتر به وسیله غواصها روی پاسگاههای دشمن انجام میگرفت. عناصر شناسایی (به صورت غواصی) تا جایی جلو میرفتند که صدای نیروهای دشمن را میشنیدند، حداکثر مسافتی که غواصها در این محور طی میکردند 5 / 2 تا 3 کیلومتر بود.
شناساییها عمدتا به هنگام غروب آفتاب شروع میشد و نیروهای شناسایی گاهی 2 شب در منطقه میماندند. پاسگاه سمت راست سیسون به دلیل حضور عشایر (در برکه سیسون) به طور دقیق شناسایی نشد زیرا که عشایر بسیار حساس بودند و از علائمی از جمله خیس شدن بالای نیها متوجه تردد افراد میشدند. در محور غربی دشمن دارای 4 پاسگاه ارتشی و 5 کمین فرسانالهور بود.
کمینها نیز به دو صورت فعالیت میکردند. کمینهای متحرک، که با بلم در میان نیها مخفی میشدند و کمینهای ثابت، که روی تهلها استقرار داشتند. در هر کمین دشمن از 8 تا 15 نیرو مجهز به سلاحهای سبک حضور داشتند. مهمترین مانع مصنوعی در این محور یک رشته سیم خاردار حلقوی در دهنه سیسون بود.
در محور شرقی نیز شناساییهایی فقط به وسیله بلم و با کمک و راهنمایی عشایر انجام میگرفت و به لحاظ وجود کمینهای زیاد از فرسانالهور و علامتگذاری منطقه به وسیله این افراد، شناسایی بسیار کند پیش میرفت و به همین دلیل شناسایی دقیقی از وضعیت دشمن به عمل نیامد. یکی از ابزار خوب شناسایی، استفاده از دستگاه شنود بیسیمها بود که از این طریق تا حدودی محل پاسگاهها، کمینهای دشمن، تعداد نیروی کمینها، زمان تدارکات، تعویض نگهبانی، نوع سلاحها و زمان درخواست آنها به دست میآمد.
در محور شرقی در امالطیره دو پاسگاه به استعداد جمعا 30 نیرو و تعدادی کمینهای فرسانالهور در اطراف وجود داشت و به دلایلی که ذکر شد از این محور شناسایی دقیقی به عمل نیامد.
