دریاچه امالنعاج در شمال غربی هورالهویزه و جنوب شرقی العماره عراق قرار دارد. آب این دریاچه از رودخانههای ایران تأمین میشود که از طریق آبراههای متفاوت در آن جریان مییابد. دریاچه و آبراههای منتهی به آن دارای تهلهای فراوان است. در شرق دریاچه تهلها بیشتر متحرک بوده، مسیر حرکتشان شرقی – غربی است و عمدتا بستگی به جهت وزش باد دارد. قبل از جنگ عدهای از عشایر در این دریاچه زندگی میکردند که بر روی تهلهای ثابت، حباشه (سایبان) ساخته، از راه صید ماهی امرار معاش میکردند. همچنین فروش نی به کارخانهی حصیربافی نیز بخشی دیگر از درآمد آنها را تشکیل میداد.
مهمترین آبراههای منطقه (1) هم عبارت است از: کسر، خیط، مالت عویه، لعوج، قاچاقچی، باب الهوا و خسرسوده که حراست از آنها را تعداد اندکی از نیروهای ارتش عراق و عمدتا نیروهای فرسانالهور (2)
به عهده داشتند.
1) در اینجا صرفا نام آبراههایی ذکر شد که در عملیات مورد استفاده قرار گرفتهاند.
2) فرسانالهور به عدهای از عشایر بومی گفته میشد که طبق برنامهریزی رژیم عراق به جای خدمت سربازی، در حفاظت از هور (منطقه دریاچه امالنعاج، محل زندگی خود آنان) شرکت داشتند، اینها سازماندهی شدند و به عنوان عناصر اطلاعاتی سپاه چهارم زیر نظر دو افسر عراقی به نام سرهنگ هادی و معاونش سرهنگ انور، کار میکردند.
