ولایت در نشئهى اعیان مساوق وجود مطلق و مبدأ انبساط رحمت واسعه در هیاکل موجودات و ممکنات است. امام حسین «علیهالسلام«، به عنوان مظهر ولایت حقیقت محمدیه «صلى الله علیه و آله«، از مقام الوهیت و حکمیت بر اعیان برخوردار است و حذف تعین جسمانى، خدشهاى بر این مقام وارد نمىکند و همانند چشمهاى جاریه، آب حیات را به کام تشنگان فیض رحمت مىرساند. امام حسین «علیهالسلام» به این اعتبار، محصور زمان و مکان نمىشود و مضمون جمله «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا«، جز این نیست که خورشید ولایت او، بر تارک همهى زمانها و مکانها مىدرخشد و قلوب عاشقان ولایت را، در پرتو انوار ربانى، حرارت عشق و گرمى صلابت مىبخشد و سرانجام به این حقیقت رهنمون مىشود که کمال معرفت، ولایت است. هر کس به فتح قله کمال نایل شود، با چشم دل مىنگرد، که «همه جا سید الشهدا هست» و «همه جا محضر سید الشهداست.» و این بیان بلاغت اثر و منظر گستر امام راحل (ره) را، همچون سبوى حیات در آغوش مىگیرد. با خون عشق، آن را بر لوح زرین محبت مىنویسد و بر دیوار نهانخانهى دل مىآویزد و در زمزمهاى عاشقانه، به امام راحل (ره(عرضه مىدارد:
من به قربان لبان رازگو
قطره را دریا کند تفسیر او
رمز مىشد در سبوى میکده
عاشقان آیند ز هر سو سرزده
هر که مىنوشد حسینى مىشود
عاشق جام خمینى مىشود
