– شماره سند مجمع عمومی: 177 / 38 / A
– شماره سند شورای امنیت: 15743 / S
– 4 می 1983 (14 اردیبهشت 1362)
نامه مورخ 2 می 1983 نمایندگی دائمی عراق در سازمان ملل خطاب به دبیرکل
بنا به اطلاع دولت متبوعم، احتراما عطف به نامههای نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران خطاب به جنابعالی که طی اسناد مورخ 22 آوریل (A/38/165-S/15729) و 26 آوریل (A/38/167-S/15735) و 27 آوریل 1983 (A/38/173-S/15739) منتشر شد به اطلاع میرساند محتوای این نامهها نمونههایی از دورویی و فریب کاری رژیم ایران را نشان میدهد.
ایران در نامههای خود تلاش کرده نگرانی خود را در مورد جان و مال غیر نظامیان ابراز نماید و سعی در کتمان این حقیقت دارد که این رژیم با تجاوز به عراق در تاریخ 4 سپتامبر 1980 با توپخانه دوربرد شهرهای خانقین، زرباطیه و مندلی را هدف قرار داد و بدین وسیله جنگ را آغاز کرده است. لازم به ذکر است که این رژیم نخستین حملات هوایی را به شهرها آغاز کرد و تأسیسات اقتصادی از جمله تأسیسات نفتی را گلوله باران کرد و به سوی کشتیهای بازرگانی در شط العرب [اروند رود] آتش گشود. دلایل این اقدامات تجاوزگرانه اطلاعیههای نظامی صادره از سوی فرماندهی مشترک ارتش جمهوری اسلامی ایران به ویژه شمارههای 1 و 3 مورخ 18 و 19 سپتامبر 1980 می‌باشد.
حائز اهمیت است خاطر نشان گردد که نمایندگی دائمی ایران در کنفرانس مطبوعاتی مورخ 25 آوریل 1983 خود در سازمان ملل با گستاخی اظهار داشت:» اگر چه
شهرهای عراق به خوبی در برد توپخانه ما هستند، جمهوری اسلامی ایران قصد ندارد به اقدامات تلافی جویانه علیه غیر نظامیان دست بزند. » که در واقع چیزی جز کتمان حقایق نیست. توپخانه ایران شهرهای خانقین، مندلی، زرباطیه، بدره و بصره را هدف قرار داده است و به طور روزانه نیروهای متجاوز ایران به ویژه پس از عقب نشینی ژوئن 1982 نیروهای عراقی به مرزهای شناخته شده بین المللی، اقدام به گلوله باران شهرها نمودهاند.
تزویر در نامههای ایران با توجه به اصول بشر دوستانه و آگاهی افکار عمومی برملا شده و در واقع تلاشهایش به یأس مبدل شده است.
دورویی و در حقیقت فریب در برابر حقوق بینالملل و منشور سازمان ملل و شورای امنیت دوام نخواهد داشت. نمایندگی دائمی ایران باید به خاطر داشته باشد که هر خواستهای قبل از اینکه شکل قانونی پیدا کند میباید مطابق با اصول حقوق بینالمللی و منشور باشد که در مناقشات نظامی نقش محوری و اقتدار با شورای امنیت است. با مخالفت مغرورانه ایران نسبت به اقتدار شورا و رد قطعنامههای شورا که به اتفاق آرا جهت حل و فصل مناقشه نظامی در جنگ تحمیلی علیه عراق تصویب شده، این رژیم بر اساس قوانینی که خودش تأیید کرده است، محکوم می‌باشد.
به علاوه نمایندگی دائمی ایران وقتی که از اصطلاح » بیتفاوتی نسبت به وضعیت » از طرف شورای امنیت سخن میگوید در واقع توهین کرده است. این موضع شترمرغی واقعیت را تغییر نمیدهد زیرا شورا در سه مرحله به اتفاق سه قطعنامه را به تصویب رسانده و درخواست پایان جنگ و استفاده از ابزارهای صلح جویانه جهت حل و فصل مناقشه را نموده است؛ موضع مشابهی نیز مجمع عمومی در قطعنامه 3 / 37 مورخ 22 اکتبر 1982 اتخاذ کرد، در کلیه موارد، عراق قطعنامههای مذکور را پذیرفته و آمادگی کاملش را جهت اجرای آنها ابراز نمود در صورتی که ایران آنها را رد کرده است. آنچه بسیار حائز اهمیت است این است که عراق حتی بسیار جلوتر از قطعنامههاست. در جلسه 2399 شورای امنیت که در 4 اکتبر 1982 تشکیل شد، وزیر امور خارجه عراق اظهار کرد که عراق آنقدر از حقانیت موضع خویش مطمئن است که آماده است حکمیت شورای امنیت را بپذیرد. مطمئنا وقتی کشوری آماده است تمام اختیارش را به طرف سوم بیطرفی واگذار کند، تبعیتش از قانون تحت حقوق و منشور بینالمللی قطعا مضاعف است.
آنچه لازم به ذکر است این است که آیا رژیم ایران به جای غوغا سالاری و توهین به سازمان ملل به ویژه شورای امنیت که با آن برخوردی دو گانه و فریب آمیز دارد حاضر به
انجام تعهدات خود مشابه آنچه عراق در نزد شورا انجام داده، می‌باشد. آنچه در حال حاضر مسلم این است که رژیم ایران بر ادامه جنگ تجاوزگرانهاش علیه عراق مصر بوده که باید به خاطر جنایات… علیه صلح – که از مسئولیت کامل جامعه بینالمللی است – محکوم شود.
دکتر ریاض القیسی – سفیر نمایندگی دائمی
