– شماره سند شورای امنیت: 15448 / S
– 5 اکتبر 1982 (13 مهر 1361)
یادداشت مورخ 4 اکتبر 1982 نمایندگی دائمی ایران در سازمان ملل خطاب به دبیر کل
نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل ضمن تشکر از دبیر کل سازمان ملل، احتراما متن پیوست را در توضیح موضع دولت جمهوری اسلامی ایران درباره جلسه شورای امنیت جهت بررسی موضوع تجاوز عراق به جمهوری اسلامی ایران ارسال میدارد.
از آنجایی که این نمایندگی حقانیت ریاست نمایندگی اردن را در این مباحثات به دلیل مشارکت فعال اردن در جنگ تحمیلی نمیپذیرد، نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران بیانیه پیوست را خطاب به جناب عالی ارسال میدارد.
پیوست
بیانیه خطاب به دبیر کل، مورخ 4 اکتبر 1982
نمایندگی دائمی عراق در یادداشت مورخ 1 اکتبر 1982 خود که طی سند 15443 / S منتشر شد، درخواست اجلاس فوری شورای امنیت جهت مورد ملاحظه قرار دادن مناقشه میان ایران و عراق را نمود و اظهار داشت: نیروهای ایرانی حملات نظامی بزرگی را در ساعت 1:00 (به وقت محلی) روز جمعه 1 اکتبر 1982 در بخش سومار آغاز و تلاش کردند که از مرز بین المللی در مجاورت شهرستان مندلی عراق عبور کنند.
در آغاز، لازم به ذکر است که منطقه سومار که نام برده شده در داخل سرزمینهای
جمهوری اسلامی ایران قرار دارد و این نمایندگی مفتخر است که به اطلاع جامعه بین المللی برساند که با کمک خدا و فداکاریهای رزمندگان مسلمان خود در این مرحله از عملیاتهای دفاعی علیه ارتش متجاوز کاملا موفق شده است که سه تپه مهم در داخل سرزمینهای خود که متجاوزان عراقی با استفاده از آنها پس از عقب نشینی نیروهایشان اقدام به بمباران شهرهای ما مینمودند، اکنون آزاد نماید. این عملیات حائز اهمیت می‌باشد از آن جهت که نه تنها بخشهایی از سرزمین ما باز پس گرفته شد، بلکه غیر نظامیان ما از بمباران ناجوانمردانه روزانه متجاوزان عراقی نجات یافتند. به علاوه، این عملیات به جامعه بین المللی ماهیت فریبکارانه تبلیغات عراق را درباره عقب نشینی کامل نشان داده است. ما مجددا دشمن را وادار خواهیم کرد از سرزمین اسلامی ما عقب نشینی کند.
جناب عالی از اشغال غیر قانونی 20 شهر و 1200 روستا و بمباران ناجوانمردانه مناطق مسکونی، بیمارستانها، مدارس و اماکن مقدس اطلاع دارید که به شهادت هزاران غیر نظامی بیدفاع منجر شده و این بیتوجهی کامل به حقوق بین المللی و اصول اخلاقی است که مزدوران بعثی صدام حسین طی دو سال گذشته انجام دادهاند و هرگز شورای امنیت آن را تهدیدی برای صلح و امنیت بین المللی محسوب نکرده است. بنابراین هیچ ضرورتی جهت مباحثات رسمی درباره موضوع یا محکومیت متجاوز با توجه به ابزارهای موجود در فصل هفتم منشور سازمان ملل، وجود ندارد. به هر حال، (عراق) آزاد سازی سه تپه در داخل خاک ایران را که با توجه به کلیه استانداردهای مقررات بین المللی و منشور، از حقوق لاینفک مردم مسلمان ایران و اقدامی جهت دفاع از تمامیت ارضی و حاکمیت محسوب میشود به عنوان تهدیدی جدی برای صلح و امنیت بین المللی مورد ملاحظه قرار داده و درخواست اجلاس فوری از طرف شورای امنیت را نموده است.
آقای دبیر کل اجازه دهید سؤال کنم آیا این روش نشان دهنده یک وضعیت معمولی در شورای امنیت است. آیا نسبت به بیطرفی و هدفدار بودن این سازمان مهم که با گذشت بیش از 20 ماه از اشغال سرزمینهای ایران، همچنان سکوت کرده، تردیدی وجود دارد و قابل توجیه می‌باشد؟ تنها پس از اینکه جمهوری اسلامی ایران موفق شد متجاوزان را به زور وادار به عقب نشینی کند به چاره اندیشی افتادهاید؟
عالی جناب، سازمان ملل، با کلیه مسائلی که در گزارش سالیانه جناب عالی ذکر شد، باید آرزو کنید که همه اعضای جهان سوم الگویی را که ملت مسلمان ایران ارائه دادهاند.
و قهرمانانه از تمامیت ارضی خود دفاع کردند دارا باشند و به متجاوزان فهماند که نقض مهمترین اصول منشور سازمان ملل به شدت توسط مردم مصمم جهان سوم مورد تنبیه واقع میشود. عزم ملل جهان سوم ایستادگی در برابر اقدامات تجاوزگرانه قدرتهای امپریالیستی جهان و نوکران آنها می‌باشد که بهترین حافظ منشور سازمان ملل و مطمئنترین ضمانت برای صلح و امنیت بین المللی به شمار میرود.
اگر شورای امنیت، امر مهم حفظ صلح و امنیت بین المللی را با حفظ اصول حقوق و عدالت بین المللی مد نظر قرار دهد و با اعمال نفوذ امپریالیست به مخاطره نیفتد و اعضای شجاع بتوانند در مذاکرات خصوصی افکار خود را صادقانه در برابر پیشنهادهای جنایتکارانه نمایندگی ایالات متحده – که بیصبرانه در انتظار اعزام نیروی امپریالیستی دیگری به منطقه جهت کمک در دفاع از متحدین بعثی خود می‌باشد – سخن گویند، نتایج کم اهمیتی نخواهد داشت و قطعنامههای بیهودهای از قبیل قطعنامه 479 (1980(، 514 (1982) و 522 (1982) که مغایر با متن و روح منشور به طور کلی و ماده 39 به طور خاص می‌باشد و به طور ضمنی در قطعنامههای 479 و 514 و نیز به طور صریح در پاراگراف 3 قطعنامه 522 از متجاوز حمایت شده، تصویب نخواهد کرد.
آقای دبیر کل، شورای امنیت به قدری عجولانه قطعنامهای را به منظور جلوگیری از سقوط رژیم صدام تصویب کرده است که حتی پاراگراف 3 ماده 27 منشور را نادیده گرفته است که لازم است نمایندگان اردن و مصر از رأی دادن خودداری ورزند، به طوری که این دو کشور عراق را پشتیبانی نظامی نموده و از طرفی مشارکتی فعال در جنگ تحمیلی تجاوزگرانه عراق علیه جمهوری اسلامی ایران داشتهاند. آنها به اتفاق آرا قطعنامه خود را بیاعتبار میسازند و تلاشهای نمایندگان مشخص اردن، ایالات متحده و عراق بیهوده بوده است. از جلسه شورای امنیت به ریاست پادشاهی اردن چیزی بهتر از این نمیتوان پیش بینی کرد. به هر حال، صادقانه انتظار داریم که از اقتدار خود به صورتی که در ماده 99 منشور ذکر شده، استفاده کنید و به رئیس شورا اهمیت کار خود را یادآور شوید، به دلیل اینکه برخی از ملاحظات شخصی کم اهمیتی را در جلسه شورای امنیت مدنظر قرار داده است. ما همچنین از برخی از اعضای شورا انتظار داشتیم که بدون تعارف در برابر این قبیل اعمال رذیلانه در این قدرتمندترین ارگان سازمان ملل موضع گیری نموده و از رسوایی بیشتر آن جلوگیری کنند.
در این باره مایلم توجه جناب عالی را به نکات ذیل جلب نمایم:
1- نیروهای اردن نقش فعالی در تجاوزات عراق علیه جمهوری اسلامی ایران داشتهاند. مردم مسلمان ایران در صفحات تلویزیون خود شاهد بودند که حسین پادشاه اردن از مزدورانش در سرزمینهای اشغالی ایران سان میدید. همچنین شاهد بودند که وی گلولهای را شلیک میکند که به تخریب خانه، بیمارستان یا مدرسهای در دزفول منجر میشود. پس چگونه میتواند نماینده پادشاهی اردن ریاست مذاکراتی را عهدهدار شود و به اصطلاح به دنبال راه حل صلح جویانه در جنگ تحمیلی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران باشد؟ آیا شما هنوز از مردم ایران و سایر ملل مظلوم جهان انتظار دارید که به این شورا اعتماد داشته باشند؟ به علاوه با چه زمینههای اخلاقی این سازمان بین المللی از نمایندگی ما انتظار دارد در چنین مذاکراتی شرکت کنند در حالی که مردم مظلوم دزفول و سایر مناطق جنگ زده، خانهها، بیمارستانها، مدارس و اماکن مقدس زیر بمباران قرار داشته و پدران، مادران، برادران، خواهران و کودکانشان در بمبارانهای وحشیانه مزدوران عراقی و اردنی شهید میشوند.
2- مایلم تکرار کنم که ارتفاعات آزاد شده در داخل خاک جمهوری اسلامی ایران قرار داشته و آزادی آنها باعث خوشحالی و مشارکت جهت حفظ صلح و امنیت بین المللی و نیز منشور سازمان ملل گردیده است. عملیات اخیر تنها به منظور آزادی سرزمینهای اشغال شده ایران به دست نیروهای عراقی در ابتدای جنگ، صورت گرفته است. دولت جمهوری اسلامی ایران اعلام کرده است که عملیات به صورتی طراحی شده که با باز پس گیری موفقیت آمیز ارتفاعات مذکور در منطقه سومار ایران پایان پذیرد. لازم به ذکر است که این عملیات تنها به صورتی که نمایندگان عراق و اردن در جلسه شورای امنیت در نخستین روزهای ریاست اردن مطرح کرده و نیز وزیر خارجه عراق در نیویورک توجیه کرده، نیست. عدم وجود مباحثات جدی در این مهم ثابت کننده این موضوع می‌باشد. بنابراین ما اعلام میداریم که جلسه شورای امنیت نه تنها مبارزه مستقیم با حقوق غیر قابل انکار مردم ایران در دفاع از خود می‌باشد، بلکه توطئهای است که اردن، عراق و اربابان امپریالیستی آنان در کسب برخی از اعتبارات بین المللی برای رژیم مفلوک صدام، طراحی کردهاند.
3- در نتیجه این حادثه تأسف بار از سوی شورای امنیت، مایلم با خوش بینی یادآور شوم که شورای امنیت تنها در انجام وظایف خود به صورتی که در منشور آمده است، میتواند اعتماد مردم مسلمان ایران و دولت جمهوری اسلامی ایران را در مورد اقتدار و حقانیت خود جلب نماید. در این مورد لازم است که:
الف) اشغال غیر قانونی سرزمینهای جمهوری اسلامی ایران به دست ارتش متجاوز
عراق و هم پیمانانش محکوم شود و نیز بیتوجهی کامل آن در مورد حقوق و اخلاق بین المللی در بمباران ناجوانمردانه اهداف غیر نظامی محکوم شود.
ب) مقرر شود که دولت عراق در پرداخت خساراتی که در جنگ تحمیلی علیه مردم مظلوم ایران موجب گردیده، مسئول است.
ج) بر لزوم بازگشت عراقیهایی که با سیاستها و اعمال نژادپرستانه رژیم بعثی عراق مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شدهاند، تأکید میشود.
عالی جناب، تا وقتی که شورای امنیت این گام‌های مهم را برندارد، مشارکت نمایندگی ما در مباحثات و مشورتها درباره جنگ تجاوزگرانه تحمیلی عراق از نظر مردم ایران امری بیهوده است. در ضمن مادامی که شورا آمادگی ندارد که به وظایف خود عمل نماید و مردم مسلمان ایران بیش از دو سال است که فداکاری نموده و ده‌ها هزار شهید دادهاند و موفق شدهاند با زور اشغال گران را عقب برانند، دلیلی وجود ندارد که در جلسات بی هدف شرکت جویند. همچنین اعلام میکنیم که قطعنامهها، فاقد هر گونه اعتبار قانونی و اخلاقی است و بنابراین هیچ الزامی برای جمهوری اسلامی ایران نخواهد داشت.
در پایان متذکر میگردد که شرایط ما برای صلح به صورتی که در پاسخ رئیس جمهور ما خطاب به نامه جناب عالی ابراز شده، هنوز دارای اعتبار است. ما همیشه و هنوز برای صلح عادلانه، شرافتمندانه و پایدار آمادگی داریم.
