– شماره سند شورای امنیت: 15292 / S
– 14 جولای 1982 (23 تیر 1361)
نامه مورخ 14 جولای 1982 نمایندگی دائمی ایران در سازمان ملل خطاب به دبیر کل
احتراما با توجه به متن قطعنامه 514 (1982) شورای امنیت، آن را برای وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران ارسال کردم. با احترام به متن پاسخ دولت متبوعم به پیوست ارسال میگردد.
سعید رجایی خراسانی – نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران
پیوست
موضع جمهوری اسلامی ایران درباره اقدامات شورای امنیت در خصوص جنگ تجاوزگرانه عراق علیه ایران
اقدامات شورای امنیت در مورد جنگ تحمیلی عراق علیه ایران از سپتامبر 1980 مطابق با منظور سازمان ملل
در پاراگراف 2 ماده 24 منشور میخوانیم:
“در ایفای وظایف شورای امنیت، مطابق با اهداف و اصول سازمان ملل اقدام خواهد شد.”
در پاراگراف 1 ماده 33 منشور میخوانیم:
“طرفین هر مناقشه که تداوم آن احتمالا حفظ صلح و امنیت بین المللی را به مخاطره میافکند، قبل از هر چیز باید در جست و جوی حل و فصل از طریق مذاکره، تحقیق، میانجیگری، توافق، داوری، حل و فصل قضایی، متوسل شدن به مؤسسات یا ترتیبات منطقهای یا سایر ابزارهای صلح جویانه – با انتخاب خود آنها – باشند.”
در پاراگراف 2 ماده 33 منشور میخوانیم:
“شورای امنیت هر وقت که لازم باشد از طرفین اختلاف جهت حل و فصل مناقشه خود با چنین ابزارهایی، درخواست میکند.”
دولتهای عضو سازمان ملل به تعهدات خود در برابر منشور مقیدند و ملزم به رعایت مفاد 33 و 37 میباشند. پیش از آنکه دولتی تصمیم بگیرد و به طور یک جانبه به تجاوزات و اشغال نظامی برای حل و فصل مناقشه متوسل شود، اما در مورد دولتی که واقعا چنین تصمیم یک طرفهای را اتخاذ کند، وظیفه شوراست که آن دولت را به دلیل عدم التزام به منشور محکوم نماید و از آن بخواهد که به شرایط متداول قبل از شروع به تجاوز و حل و فصل مناقشه بر اساس مفاد 33 و 37 منشور متوسل شود. کوتاهی در انجام آن با چنین ابزاری به مفهوم آن است که شورا بر اساس اهداف و اصول سازمان ملل عمل نکرده است.
قطعنامه 479)1980) شورای امنیت در شناسایی تجاوز و اشغال نظامی که اتفاق افتاده قصور کرده است. همچنین در محکوم کردن متجاوز کوتاهی کرده و خواستار آن است که به شرایط متداول قبل از شروع تجاوز بازگردند. بنابراین، قطعنامه 479 (1980) هیچ سازگاری با منشور ندارد. این قطعنامه شامل تلاشی از سوی شورا است که به پیامدهای تجاوزات نظامی عراق پایان دهد و ایران را به شرایطی جهت دست یابی به صلح وادار کند که به طور یک جانبه به نفع متجاوز است.
سکوت کامل شورای امنیت برای تقریبا 22 ماده که طی آن تلاشهای جنگی نیروهای عراقی متجاوز عمدتا علیه غیر نظامیان ایران و اهداف اقتصادی در خوزستان و غرب ایران صورت گرفته، به وضوح نشان دهنده آن است که شورای امنیت عملا به مسئولیتهای خود تحت منشور که مغایر با ماده 39 می‌باشد، بیتوجه بوده است. این به مفهوم آن است که شورا خودش را با توجه به موضوع تجاوزات عراق علیه ایران و نهایتا پشتیبانی از موضع عراق به طور ضمنی، موظف میداند.
قطعنامه 514 شورا کاملا منطبق است با اعمال فشار همگانی شورای بررسی حقیقت که تا کنون به طور ریاکارانه در جهت حمایت از متجاوز برآمده است.
قطعنامه 514 به طور عمد در توجه به این مهم کوتاهی کرده است و در خصوص تجاوزات عراق و اشغال نظامی ایران – که بیش از 22 ماه از آن سپری شده – بیتفاوت بوده است.
همچنین در محکوم کردن متجاوز علی رغم مفاد 33 و 37 منشور قصور کرده است و در مورد تجاوزات ددمنشانه عراق که پیامدهای خطرناکی به دلیل جنایاتی که علیه بشریت داشته، بیتفاوت بوده است. همچنین در شناسایی حقوق غیر قابل انکار مردم ایران و تنبیه متجاوزان عراقی که موجب از بین رفتن اموال و گرفتاریهای مردم ایران شده، مسئولیت دارد.
این به وضوح نشان دهنده آن است که شورای امنیت درنگ کرده تا آنجایی که بنا به اظهارات وزیر خارجه عراق، این رژیم آنچه خواستار بسیاری از ایرانیها را کشته و اموال بسیاری در ایران را آن قدر که تمایل داشته از بین برده، قبل از اینکه بخواهد در پشت جنایات جنگی که مرتکب میشود پناهگاهی ایجاد کند، زیرا از تنبیهی که انتظار میرود در امان می‌باشد.
این نگرش شورای امنیت با روح منشور مغایرت صریح دارد و به وضوح ماده 24 آن را نقض میکند.
در نتیجه، جمهوری اسلامی ایران خودش را از هر گونه اقدامی که تاکنون شورای امنیت درباره جنگ تجاوزگرانه عراق علیه ایران اتخاذ کرده، مجزا میداند.
ما آماده همکاری با شورا در این مورد در آینده هستیم و لازم است با توجه به مسئولیتهای خویش به طور جدی اقدام شایسته به عمل آورد و واقعیتهای موجود در صحنه را مورد بررسی قرار دهد. بدیهی است مسئولیت هرگونه پیامدهای غفلت شورا تا امروز به طور کامل متوجه شورا خواهد بود.
