– شماره سند شورای امنیت: 14249 / S
– 11 نوامبر 1980)20 آبان 1359)
نامه مورخ 10 نوامبر 1980 کاردار هیئت نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل خطاب به دبیر کل
با احترام، متن یادداشت مورخ 26 اکتبر 1980 وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران خطاب به سفارت عراق در تهران و به وزارت امور خارجه عراق در پاسخ به نامه شماره 5 / 1 / 7 / 14024 مورخ 17 سپتامبر درباره فسخ یک جانبه قرارداد مربوط به مرزهای کشور و روابط حسن همجواری میان ایران و عراق که مورخ 13 ژوئن 1975 به امضا رسیده، ارسال میگردد.
جمال شمیرانی – کاردار موقت
پیوست
نامه مورخ 26 اکتبر 1980 وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران خطاب به سفارت عراق در تهران و وزارت امور خارجه عراق
وزارت امور خارجه جمهوری ایران پیرو یادداشت شماره 5 / 1 / 7 / 14024 مورخ 17 سپتامبر 1980 وزارت امور خارجه عراق خطاب به سفارت جمهوری اسلامی ایران در بغداد، مایل است مطالب ذیل را بیان کند:
دولت جمهوری اسلامی ایران همیشه قرار داد 13 ژوئن 1975 درباره مرزهای کشور و روابط همسایگی میان ایران و عراق – سه پروتکل ضمیمه و چهار توافق نامه تکمیلی مورخ 26 دسامبر 1975 – را مورد ملاحظه قرار داده و همواره مفاد دستورالعملهای مذکور عمل نموده است.
وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران شدیدا به اقدامات تجاوزگرانه و ضد انسانی دولت عراق اعتراض داشته و مایل است تأکید نماید که دولت عراق مفاد قرار داد 1975 و کلیات پروتکل مربوط به امنیت مرزی میان ایران و عراق را به ویژه با عوامل نفوذی و گروههای مسلح عراق در استانهای آذربایجان غربی، کردستان، کرمانشاه، ایلام و خوزستان و فعالیتهای خرابکارانه و کمک به ضد انقلابیون نقض کرده است. با این گونه اقدامات، دولت عراق امنیت داخلی ایران را نقض کرده و لطمات جدی به روابط حسن همجواری میان دو کشور وارد ساخته است.
با فرض اینکه از نظر دولت عراق مشکلاتی در مورد به کارگیری و تفسیر این قرارداد و یا سایر توافقات وجود داشته باشد، اقدامات میبایست بر اساس ماده 6 قرار داد و ضمائم 26 دسامبر 1975 که در آن روش حل و فصل منازعات به وضوح مشخص شده، صورت میگرفت.
مطابق با ماده 4 قرار داد که مقرر داشته:
“طرفهای قرار داد فوق تصریح کردند که مفاد سه پروتکل و ضمائم مربوطه به مواد 2،1 و 3 آن و ضمیمه قرارداد به عنوان جزء لاینفک آن به شمار میرود که نهایی و دائمی می‌باشد که تحت هیچ شرایطی نبایستی از آن تخطی شود و عناصر لایتجزای مجموعه حل و فصل را شامل خواهد شد… “
همچنین بر اساس ماده 5 قرار داد:
“با تأکید بر واجب الرعایه بودن مرزهای دو کشور و احترام دقیق به تمامیت ارضی طرفین، طرفهای قرار داد تأکید دارند که مرزهای زمینی و رودخانهای آنها میبایست واجب الرعایه، دائمی و نهایی باشد. “
هیچ مفادی وجود ندارد که این حق را ایجاد کند که قرار داد و توافقات پیوست آن یک جانبه فسخ شود. از طرف دیگر، مفاد قرار داد هیچ اختلاف برداشتی جهت بهانه گیری و اعلام فسخ یک جانبه باقی نگذاشته است.
همان طور که در موارد بسیاری تأکید شده است، از نظر دولت جمهوری اسلامی ایران، قرار داد 13 ژوئن 1975 در رابطه با مرزهای دو کشور و روابط همسایگی میان ایران و عراق و نیز سه پروتکل ضمیمه آن و یادداشتهای مبادله شده و مدارک و دستور جلسات آن و نیز چهار موافقت نامه تکمیلی امضا شده بعدی مورخ 26 دسامبر 1975، دستور العمل مصوب مبادله شده مورخ 22 ژوئن 1976، همه این موافقت نامهها در دبیر خانه سازمان ملل طبق ماده 102 منشور سازمان ملل عطف به شمارههای 14903 تا 14907 ثبت شده و هنوز به قوت خود باقی بوده و لازم الاجرا است.
