عراق در استراتژی نظامی خود که براساس جنگ سریع طرحریزی شده بود، جداسازی خوزستان از جمهوری اسلامی ایران را دنبال میکرد لذا، اولویتبندی اهداف دولت متجاوز بغداد در تصرف خوزستان را میتوان به این ترتیب در نظر گرفت:
1- اولویت اول: تصرف اهواز – به عنوان مرکز استان خوزستان – و منطقه عمومی آن. دستیابی به فضای مناسب نظامی و سیاسی جهت تکمیل نفوذ در عمق هدف و رسیدن به جناح شرقی استان خوزستان مانند بهبهان و چاههای استراتژیک نفت.
2- اولویت دوم: تصرف منطقه عمومی دزفول که ضمن تهدید اهواز و قطع ارتباط خوزستان با مرکز ایران، رسیدن به خطوط پدافندی بسیار مطمئن را در شمال شهرهای دزفول و اندیمشک به دنبال داشت.
3- اولویت سوم: شهرهای خرمشهر، آبادان و جزیره آبادان بود. هر چند این منطقه بسیار مهم و حداقل نتیجه تصرف آن، دستیابی کامل به آبراه استراتژیک اروند بود ولی چون تصرف اولویتهای یک و دو، سقوط این منطقه را در پی داشت،
تلاش اصلی ارتش عراق در اهواز و دزفول – مخصوصا اهواز – متمرکز بود، بدین ترتیب که سپاه سوم عراق در طرح مانور خود، لشکرهای 9 زرهی و 5 مکانیزه را برای تصرف اهواز به کار گرفت. (1).
آغاز تجاوز عراق، مقاومت همه جانبه مردم ایران را در پی داشت، چندان که صدام ناگزیر شد تغییرات بنیادین در ادامه جنگ مخصوصا برنامهریزی برای یک جنگ فرسایشی به جای جنگ سریع را بپذیرد، لذا طراحان نظامی عراق تغییراتی را در تاکتیک نظامی خود به وجود آوردند که اصول کلی آن را میتوان چنین برشمرد:
1- تلاش برای رسیدن به خط پدافندی مطمئن که از لحاظ نظامی آسیبپذیری کمتری داشته باشد.
2- اشغال مناطقی از ایران که عراق بتواند در مذاکرات سیاسی آنها را به حداقل ادعاهای خود در مناطق مرزی و اروندرود برساند.
3- تصرف نقاط استراتژیک و حساس مانند آبادان و خرمشهر که در تبلیغات جهانی و منطقهای، حمله نظامی عراق را توجیه کند.
از آن پس (هفته دوم جنگ) خرمشهر و آبادان اهدافی فرعی و حاشیهای در استراتژی ارتش عراق نبود و تلاش اصلی سپاه سوم این کشور بر تصرف این دو شهر متمرکز گردید، ضمن این که عراق گسترش نیروهای خود در محورهایی چون سوسنگرد را در دستور کار حفظ کرده بود.
1) هر چند لشکر 1 مکانیزه از منطقه فکه عملیات خود را آغاز کرد ولی هدف نهایی آن محاصره مرکز استان خوزستان از طریق جاده اندیمشک – اهواز بود، ضمن این که معبر وصولی چزابه – سوسنگرد – اهواز گنجایش بیش از یک لشکر زرهی را در برآوردهای عراقیها نداشت.
