مأموریت در این محور به عهده لشکر 3 زرهی و تیپ 33 نیروی مخصوص عراق گذاشته شده بود که در صورت نیاز با یگانهای دیگری تقویت و پشتیبانی میشدند. هر چند دشمن پیشبینی کرده بود که برای تصرف خرمشهر و رسیدن به آبادان دو تا سه روز بیشتر زمان نیاز ندارد، ولی مقاومت قهرمانانه نیروهای
مدافع خرمشهر سبب گردید که دشمن بعثی پس از گذشت 8 روز از شروع تجاوز، در یک کیلومتری خرمشهر زمینگیر شود و یگانهای دیگری را برای کمک به تیپ 33 نیروی مخصوص به منطقه نبرد گسیل کند. ستاد اروند (مرکز فرماندهی ارتش در خوزستان) در این مقطع جنگ در خرمشهر در مورد پیشروی نیروهای عراقی در محور پل نو (دروازه غربی خرمشهر) اعلام کرد:
»دشمن در ساعت 30: 11 (7 / 7 / 1359) با 5 تانک به 800 متری پل نو رسیده، سعی در اشغال این پل را دارد.» (1).
مقاومت عاشورایی نیروهای مردمی در دفاع از خرمشهر در حالی انجام میشد که این نیروها هیچ یک از سلاحهای مورد نیاز برای مقابله با انبوه جنگ افزارهای سنگین دشمن را در اختیار نداشتند و تنها با تعداد معدودی سلاح انفرادی و به کارگیری تاکتیکهای جنگ چریکی و شهری و آموختههای دوران انقلاب به دفاع میپرداختند:
»تعدادی از مردم که نتوانستهاند سلاح تهیه کنند، با کوکتل و چوب و چماق به پلیس راه آمدهاند و تعدادی هم از جاهای مختلف مانند اسلحه خانه سپاه، پادگان دژ، سلاح سربازانی که به عقب برگشتهاند با سلاح شهدا و مجروحین، سلاح تهیه کرده اند.» (2).
طرح مانور کلی عراق در این محور بر این اصل استوار بود که خرمشهر به وسیله تیپ 33 نیروی مخصوص تصرف شود و لشکر 3 زرهی با استفاده از موفقیت تیپ 33 در تصرف خرمشهر و یا عبور از رودخانه کارون و تصرف جناح شرقی آن (و احتمالا استفاده از هر دو راه کار) جزیره آبادان و شهر آبادان را تصرف کند و ضمن تأمین ساحل شمالی اروندرود – به عنوان رسیدن به یکی از ادعاهای ارضی خود – نیروهایش را به سمت شهر شادگان، بندر امام خمینی و ماهشهر گسترش دهد. با توجه به این که موضوع این کتاب «مروری بر وقایع و نبردهای شرق کارون» است در مباحث بعدی به صورت مشروح به آن خواهیم پرداخت. (3).
1) مهدی انصاری، محمد درودیان و هادی نخعی، «خرمشهر در جنگ طولانی«، مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ، ص 218 تهران، چاپ دوم، 1377.
2) همان، ص 219.
3) در مورد وقایع و نبردهای مردمی در خرمشهر، رجوع کنید به کتاب ارزشمند «خرمشهر در جنگ طولانی«.
