لشکر 9 زرهی ارتش عراق مأموریت داشت که پس از عبور از معبر وصولی چزابه و تصرف شهرهای بستان، سوسنگرد، حمیدیه به سمت شهر اهواز پیش رود. در واقع محور سوسنگرد، بستان، حمیدیه از یک سو و محور نشوه، طلائیه، جفیر از سوی دیگر با هدف تصرف اهواز طراحی شده بود.
لشکر 9 زرهی با حرکت از العماره از معبر وصولی چزابه عبور کرد و ضمن اقدام برای تأمین جناح خود و الحاق با لشکر 1 مکانیزه، به سمت اهواز پیش رفت، به این ترتیب که نخست برای تأمین جناح خود و الحاق با لشکر 1 مکانیزه از سمت شمال کرخه به سوی ارتفاعات الله اکبر در شمال بستان تک کرد و همان زمان نیز با عبور از رودخانه کرخه و با اتکا به جاده اصلی بستان – سوسنگرد – حمیدیه، جناح چپ خود را با تصرف ارتفاعات الله اکبر تأمین کرد. در برابر محور اصلی تهاجم دشمن به سمت اهواز، با وجود غافلگیری کل نیروهای خودی، مقاومتهایی در شهر بستان، پل سابله و سایر محورها صورت گرفت، لیکن بر اثر تهاجم سنگین دشمن، نیروهای خودی تدریجا برای استقرار در مواضع مناسبتر، عقبنشینی کردند.
پس از عقبنشینی نیروهای خودی، دشمن با یک خیز بلند به دروازه حمیدیه رسید و شهر اهواز در معرض تهدید قرار گرفت. در این هنگام 28 تن از برادران سپاهی و بسیجی به فرماندهی برادر «غیور اصلی» (از برادران سپاه اهواز) در حالی که فقط چند قبضه آر. پی. جی. 7 در اختیار داشتند، شبانه با تقویت آمادگی معنوی خود برای یورش به دشمن، چند کیلومتر از شهر خارج شدند و در کنار جاده حمیدیه – اهواز به کمین متجاوزان نشستند، سپس بر آنها هجوم بردند. نیروهای عراقی که در مسیر تجاوز خود تا آن هنگام با مانع و مقاومتی اساسی روبهرو نشده بودند، پس از این تهاجم غافلگیرانه، بیدرنگ با وحشت و سراسیمه به عقب گریختند (1).
تعدادی از تانکهای دشمن در کشتزارهای اطراف حمیدیه به گل نشستند
و تعدادی نیز منهدم شدند. بعد از این عملیات خودی، دشمن چند بار در این محور حمله کرد که هر بار به شکست انجامید و سرانجام در حاشیه غربی شهر سوسنگرد، در غرب رودخانه کرخه زمینگیر شد.
1) همان، ص 232 تا 236.
