عراق در این منطقه بیشتر لشکرهای 1 و 10 زرهی را تقویت و مستقر کرد و لشکر 3 زرهی نیز احتیاط بود. آرایش نیروهای دشمن به گفته اسیران عراقی عبارت بود از:
1- لشکر 10 زرهی که قرارگاه اصلی آن در نزدیکی عین خوش قرار داشت، در شمال منطقه به شرح زیر گسترش یافته بود:
– تیپ 60 زرهی در ارتفاعات شمال امامزاده عباس؛
– تیپ 505 پیاده در سمت راست تیپ 60 زرهی؛
– تیپ 423 پیاده در سمت راست تیپ 505؛
– گردان مکانیزه از تیپ 24 مکانیزه در سمت راست تیپ 423؛
– تیپ 42 زرهی که جاده امامزاده عباس – پل نادری را در تصرف داشت.
– قرارگاه اصلی لشکر 10 در نزدیکی عین خوش قرار داشت؛
2- قرارگاه اصلی لشکر 1 مکانیزه که نزدیک جاده فکه – شوش و پشت تیپ 17 زرهی (چنانه) قرار داشت، در منطقه جنوبی به شرح زیر گسترش یافته بود:
– تیپ 93 پیاده در سمت چپ جاده فکه – شوش؛
– تیپ 1 زرهی – پیاده در سمت راست جاده فکه – شوش مقابل شهر شوش؛
– تیپ 27 زرهی – پیاده در سمت راست تیپ 1؛
– تیپ 24 زرهی – پیاده در سمت راست تیپ 27؛
– تیپهای 96 پیاده، 34 و 51 زرهی، که ارتفاعات نزدیک جاده و میشداغ را در تصرف داشتند؛
– تیپ 17 زرهی سمت راست جاده در ارتفاعات مقابل دشت رادار.
همچنین لشکر 3 زرهی به استعداد سه تیپ (6 و 12 زرهی و 8 مکانیزه) و چهار گردان توپخانه سازمانی لشکر در احتیاط قرار داشت. علاوه بر آن تیپهای 11، 12، 13، 14، 15، 18 و 21 برای تقویت سازمان تیپهای مستقر در منطقه استفاده میشدند، ضمن این که تیپهای 10 زرهی، گارد ریاست جمهوری و 14 مکانیزه نیز منطقه را پشتیبانی میکردند. (1).
در مجموع، نیروهای دشمن شامل هفت تیپ زرهی، شش تیپ مکانیزه، 15 تیپ پیاده و نیروهای فراوان جیش الشعبی و کماندو میشد. سازمان رزم دشمن بر حسب گردان، شامل 27 گردان زرهی، 25 گردان مکانیزه، 45 گردان پیاده و دست کم، 12 گردان توپخانه بود. (2).
1) با توجه به گزارش برادر رنجبر درباره عملیات فتح المبین (در گزارش 689 پیشین) تهیه شده است.
2) همان.
