در پی پاکسازی و تأمین منطقه عملیاتی طریق القدس، تنها، دو منطقه «غرب رودخانه کرخه» و «غرب رودخانه کارون و خرمشهر» در اشغال متجاوزان باقی مانده بود. برای انتخاب منطقه عملیات بعدی و نکات مثبت و منفی هر منطقه، بحثهای فراوانی شد و سرانجام، منطقه غرب رودخانه کرخه برای عملیات انتخاب شد. علل چنین تصمیمی عبارت بود از: (1).
1- در صورت موفقیت عملیات، مناطق آزاد شده با نیروی کمتری قابل پدافند بودند و اماکن تمرکز نیرو برای عمل در مناطق دیگر فراهم میشد.
2- وسعت منطقه شمالی (غرب رودخانه کرخه) تقریبا یک سوم وسعت منطقه جنوبی (غرب رودخانه کارون) بود، لذا با مقدورات موجود، اصل تمرکز قوا به نحو مطلوبتر مطمئنتری تحقق مییافت.
3- انهدام دو لشکر قوی و دست نخوردهی 10 زرهی و 1 مکانیزهی دشمن، مستقر در منطقه شمالی، ضربه سنگینی برای عراق بود و در کاهش توان رزمیاش تأثیر زیادی داشت.
4- با عقب راندن عراق از منطقه شمالی، تهدید شهرهای حیاتی و حساس اندیمشک و دزفول رفع شده و به همراه شهر شوش از برد توپخانه دشمن خارج میشدند.
5- شکل منطقه، مسیر خط تماس و موضع پدافندی، وجود پلها و شناساییهای انجام شده، موجب سرعت در طرحریزی و کاهش زمان آمادگی برای اجرای عملیات شد، به گونهای که بین دو عملیات طریق القدس (کربلای 1) و فتح المبین (کربلای 2) وقفه طولانی به وجود نیامد.(2).
1) سرلشکر رضایی در این زمینه میگوید: «اگر عملیات فتح المبین را انجام میدادیم، بخش زیادی از امکانات نیروهای ما آزاد میشد و برای آزادی خرمشهر توان ما افزایش مییافت. دوم این که ما با استعدادی که داشتیم نمیتوانستیم در خرمشهر عمل کنیم. ضمن این که این جاده به هر حال جاده[اهواز – اندیمشک]مهمی بود، دزفول و شوش مهم بود و دشمن اگر عقب میرفت، جاده آزاد میشد. این دلایل در انتخاب منطقه مؤثر بود.«(سرلشکر محسن رضایی، درسهای تجزیه و تحلیل جنگ ایران و عراق، دانشکده فرماندهی و ستاد دوره عالی جنگ، 12 / 7 / 1375(.
2) مأخذ 78، ص 130.
