نتایج این عملیاتها، عراق را نسبت به درستی تحلیلها و باورهای خود مبنی بر ناتوانی نیروهای نظامی ایران برای آزادسازی مناطق اشغالی، متقاعد کرد و از این پس، حضور دشمن در این مناطق با آسایش خیال و بدون هیچ گونه نگرانی ادامه یافت. کردزمن در بیان بازتاب ناکامیهای ایران در نخستین ضد حملات خود، بر امیدواری عراق برای استقرار در مواضع اشغالی تأکید میکند:
»نخستین تأثیر این بود که عراقیها باور کردند که با نسبتا مقداری استقامت دفاعی میتوانند دستآوردهای خود را حفظ کنند.«(1).
از سوی دیگر، عراقیها اوضاع سیاسی داخل ایران را تحت نظر داشته و میپنداشتند که تنشهای سیاسی موجود درایران حتی در صورت کسب پیروزی نظامی ایران، پایدار خواهد ماند. ضمن این که هر گونه شکست نظامی میتوانست، منجر به تشدید این تنشها شود. به همین دلیل، بر پایه رخدادهای جدید، عراقیها از طریق یاسر عرفات به ایران پیام دادند که قادرند اهواز را تصرف کنند ولی این کار را نمیکند و منتظر فعل و انفعالاتی در تهران هستند.(2).
اظهارات طه یاسین رمضان معاون اول نخست وزیر عراق و فرمانده ارتش خلق در مصاحبه با روزنامه الثوره مبنی بر این که «ما بر این نکته تأکید میکنیم که جنگ به پایان نخواهد رسید مگر این که رژیم حاکم بر ایران به طور کلی منهدم شود» و همچنین سخنان صدام مبنی بر این که «ما از تجزیه و انهدام ایران ناراحت نمیشویم«،(3) علاوه بر آن که متأثر از رخدادهای نظامی بود، بیشتر به رخدادهای سیاسی داخلی ایران مربوط میشد.
تشدید اوضاع کردستان و تلاشهای جدید منافقین به ویژه خروج پنهانی رجوی از طریق کردستان و مذاکراتی که وی در فرانسه انجام داد، از جمله مسائلی بود که عراقیها به تأثیرات آن بسیار امیدوار بودند، به همین دلیل، از سقوط و تجزیه ایران سخن میراندند.
1) آنتونی کردزمن، درسهایی از جنگ مدرن، جنگ ایران و عراق، ترجمه: نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل.
2) مأخذ 6، گزارش 1 تا 13 آذر ماه 1359، ص 28.
3) سازمان عقیدتی -سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران، نقش ارتش در 8 سال دفاع مقدس، جلد 1، نبردهای غرب دزفول، (تهران، بهار 1371) صص 52 – 51.
