آیات فراوانى در قرآن کریم به حقیقت جهاد دفاعى اشاره دارند که به چند نمونه از آن اشاره مىکنیم:
1 – و قاتلوا فى سبیل الله الذین یقاتلونکم و لا تعتدوا ان الله لا یحب المعتدین (1).
»با کسانى که با شما از در جنگ بیرون آمدهاند، در راه خدا پیکار کنید؛ ولى تعدى و تجاوز روا ندارید که خداوند متجاوزان را دوست ندارد.»
2 – اذن للذین یقاتلون بانهم ظلموا و ان الله على نصرهم لقدیر. الذین اخرجوا من دیارهم بغیر حق الا ان یقولوا ربنا الله ولو لا دفع الله الناس بعضهم ببعض لهدمت صوامع و بیع و صلوات و مساجد یذکر فیها اسم الله کثیرا. (2).
»به آنان که مورد تهاجم و جنگ تحمیلى ظالمانه قرار گرفتهاند، اجازهى دفاع داده شده است؛ چرا که مورد ستم قرار گرفتهاند و خداوند بر نصرت آنها قادر است. همانها که بنا حق از خانهى خود (مکه) اخراج شدند و جز این که مىگفتند: پروردگار ما الله است، جرمى نداشتند و اگر خداوند
بعضى از آنها را به وسیلهى بعضى دیگر دفع نکند، صومعهها و معابد (یهود و نصارى) و مساجدى که «نام خدا» در آنها بسیار برده مىشود. ویران مىگردد.»
این دو آیهى اگر چه در واقعهى جنگ بدر نازل شدند، اما طلاق دارد و شامل همهى مواردى مىشود که مسلمانان مورد تجاوز دشمن قرار مىگیرند.
1) سورهى بقرهى آیهى 190.
2) سورهى حج، آیات 40 – 39.
