عراق پس از آگاهی از سمت اصلی تک و موفقیت نیروهای خودی در مرحله اول عملیات، تلاشهای خود را آغاز کرد؛ دشمن ابتدا با فشاری سنگین، سرپل آزاد شده در جنوب رودخانه کرخه در محور قرارگاه قدس را بازپس گرفت. در محور قرارگاه فتح نیز دشمن تلاش کرد، نیروهای خودی را از پشت جاده اهواز – خرمشهر عقب براند، به همین منظور، با استفاده از عدم الحاق بین دو قرارگاه فتح و نصر و با رخنه در این شکاف، فشار سنگینی به نیروهای خودی وارد آورد و سرانجام تیپهای 7 ولی عصر و 27 حضرت رسول (ص) را وادار به عقبنشینی کرد.
در محور قرارگاه نصر نیز وضعیت بحرانی و نامساعد بود؛ رخنههای موجود به دلیل عدم هماهنگی در پیشروی و انجام نشدن الحاق، موجب تشدید فشار دشمن بر نیروهای خودی شد. بنابر گزارشهای موجود، در چنین وضعیتی صدام به نیروهایش فشار بسیاری برای باز پسگیری مواضع آزاد شده وارد میکرد.
با وجود فشار شدید دشمن به ویژه در منطقه سرپل – که با به کارگیری تیپ 10 زرهی آغاز شده بود – نیروهای خودی در بدترین وضعیت و در حالی که فاقد آتش پشتیبانی و مواضع مناسب بودند، به مقاومت خود ادامه دادند و با آن که تانکهای دشمن توانستند در مواضع خودی نفوذ کنند، اما رزمندگان، با رشادتی بینظیر بار دیگر رخنهها را ترمیم و کل منطقه سرپل را حفظ کردند.
