1 – عدم آمادگی برای هدایت و اجرای آتش توپخانه در منطقه عملیاتی.
2 – غافل گیر شدن دشمن از منطقه عملیاتی و تک اصلی ایران.
3 – نداشتن آمادگی برای مقابله با عملیات هوایی رزمندگان.
4 – اختلال در سیستم هدایت و فرماندهی نیروهای پاتک کننده و سردرگمی این نیروها در زمین ناشناخته.
5 – از دست دادن روحیه جنگ جویی و مقاومت نکردن در برابر رزمندگان اسلام.
6 – محدود شدن نیرو و امکانات دشمن در منطقه کم عرض (در منطقه عملیاتی) و آسیب پذیر بودن آنها از آتش مؤثر نیروهای خودی و تحمل تلفات بسیار.
7 – نبودن زمین مناسب برای میدان مانور تانکها و جابهجایی وسایل مکانیزه. 8 – نداشتن راههای وصولی متعدد به خطوط پدافندی و متکی بودن دشمن به دو راه موازی و در برد توپخانه خودی.
9 – شتاب در تصمیم گیری در به کارگیری نیروهای پاتک کننده مانند گارد جمهوری. (1).
1) مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ، سند شماره 28 / 11 / 1364 12397.