منطقه عمومی عملیات فتح المبین در غرب رودخانه کرخه قرار داشت که از شمال به ارتفاعات بلند و صعب العبور تیشه کن، دالپری، چاه نفت و تپه سیپتون، از جنوب به ارتفاعات بلند میشداغ، تپههای رملی و چزابه (شیب(، از شرق به رودخانه کرخه و از غرب به مرز بینالمللی در شمال و جنوب فکه محدود میشد.
زمین این منطقه از سه قسمت کوهستانی، تپه ماهوری و دشت تشکیل شده است و اختلاف ارتفاع از سطح دریا حدود 210 متر است. زمین در شمال منطقه جنس سختی دارد و هر چه به طرف جنوب حرکت میشود از استحکام آن کاسته میشود، به گونهای که در ارتفاعات، جنس خاک به تدریج از سنگی به شنی و ماسهای تبدیل میشود. بخشهایی از غرب و جنوب منطقه را نیز تپههای رملی پوشانده است.
در منطقه، رودخانه کرخه از شمال به جنوب شرقی جریان دارد، رودخانه فصلی چیخواب در تابستان خشک و به هنگام بارندگی سیلابی میشود و عبور از آن محدود به پلهای موجود بر روی محور دزفول – دهلران می‌باشد و رودخانه روفائیه که از آبهای دامنههای جنوبی ارتفاعات شاوریه و تپه 350 و شمال دشت عباس تشکیل شده و سواحل آن دارای شیب ملایم است و به هنگام بارندگی، تحرک نیرو را برای مدتی محدود و کند میکند.
منطقه دارای عوارض حساسی می‌باشد، همچون رشته ارتفاعات 350، 343، 336 و
ارتفاع شاوریه که بر محورهای پل عین خوش مسلط است، تپه علی گره زد، تپه ابوصلیبی خات، دامنههای جنوبی ممله و کمرسرخ، بخشهای شمالی ارتفاعات تینه معروف به عین خوش و دامنههای غربی ارتفاعات تینه که بر محور ابوغریب به رودخانه دویرج مشرف هستند. عوارض دیگر شامل تپه بر قازه، ارتفاعات رقابیه و دامنههای شمالی ارتفاعات میشداغ، تنگهی ذلیجان و پل نادری میباشند. (1).
جادههای آسفالته دزفول به دهلران، عین خوش به چم سری، امام زاده عباس به چاه نفت، جاده تنگهی ابوغریب و پلهای احداث شده بر روی رودخانهای چیخواب و دویرج از مهمترین راههای مواصلاتی منطقه هستند.
موقعیت منطقه و عوارض حساس آن، به دشمن آرایش خاصی را تحمیل کرده بود که آگاهی نیروهای خودی از آن، زمینه وارد ساختن ضربات سهمگین را بر دشمن فراهم کرد.
1) این بخش با استفاده از اسناد و مدارک عملیات فتح المبین نوشته شده است.
