منطقه عملیات که نزد دشمن به ارتفاعات «عین منصور» و در بین اهالی بومی به «دره سیاه» شهرت دارد، در محور عمومی دهلران – طیب در غرب رودخانه میمه واقع شده است. این منطقه دارای یک سلسله ارتفاعات از جمله قلههای 137، 128، 194، 172، 214، 216 و 100 می‌باشد. همچنین در شرق رودخانه که به منطقه «بیات» معروف است. وجود ارتفاع 208 به دلیل مشرف بودن روی حاشیه غربی منطقه میمه اهمیت زیادی دارد. نکته مهم اینکه کلیه مناطق و ارتفاعات یاد شده در شمال خط مرزی (در خاک خودی) قرار دارد و دشمن در عقبنشینی سراسری خود بعد از آزادی خرمشهر، قسمت مهمی از این مناطق را به دلیل حساسیت و اهمیت نظامی حفظ کرد.
خط پدافندی خودی و دشمن
خط پدافندی خودی در منطقه روی ارتفاع 216 و مسئولیت پدافند آن به عهده گردان 205 ژاندارمری باختران – تحت امر لشکر 58 ذوالفقار – بود. خط اولیه دشمن نیز در جلوی شیار مالحه و روی ارتفاع 194 قرار داشت. دشمن با استقرار روی این ارتفاع، که طول آن به 1 کیلومتر میرسید، دید کافی روی خط خودی و منطقه عمومی دهلران داشت.
یک جاده خاکی از جاده آسفالت مهران – دهلران به طرف ارتفاع 216 از خط خودی عبور نموده، سپس از غرب شهرک طیب به داخل خاک عراق امتداد مییابد. این جاده اصلی به فاصله حدود دو کیلومتر پس از ارتفاع 216 از پشت مقرها و پاسگاههای دشمن که خط جلوی مالحه را تشکیل میدهند، میگذرد. در سمت راست جاده اصلی به موازات خط دشمن 3 جاده فرعی شمالی – جنوبی قرار دارد که از طریق این جادهها عقبه دشمن به خط جلوی مالحه و ارتفاع 194 مرتبط میشود و نیروهای عراقی از این طریق تدارک میشوند. قابل ذکر است که خط دشمن در جناح چپ از شیار مالحه
خالی بود و این نقطه ضعف اساسی دشمن و نقطه قوتی برای نیروهای خودی محسوب میشد.
موانع دشمن در این عملیات، عبارت بود از 2 ردیف مین والمر و 10 ردیف سیم خاردار حلقوی، همچنین اطراف سنگرهای دشمن در این محور، 16 ردیف سیم خاردار حلقوی کار گذاشته بودند و نیز 3 میدان مین انفجاری و منور و 24 رده سیم خاردار رشتهای در اطراف پایگاهها و مقرهای دشمن نصب شده بود.
دو سه روز قبل از عملیات، دشمن نیروهای خود در این منطقه را تعویض کرد و تیپ 805 از لشکر 14 را جایگزین تیپ 404 کرد. این تعویض به دلیل هوشیاری دشمن نبود بلکه به دلیل ضعف روحیه نیروهای تیپ 404 که مدتها در منطقه مستقر بود، انجام گرفت.
