نبش قبر مسلمان و کسى که در حکم او است، حرام مىباشد، مگر آنکه بداند از بین رفته و میت پوسیده و خاک شده است. ولى نبش قبور انبیاء و ائمه معصومین (علیهمالسلام) اگرچه از دفن آنها مدت طولانى گذشته باشد جایز نیست بلکه همچنین است نبش قبور امامزادگان و صلحا و شهدا که زیارتگاه و پناهگاه شده است. و منظور از نبش قبر آنست که جسد میتى که با دفن پوشیده شده آشکار شود بنابراین اگر قبرى را بکنند و خاک آن را بیرون آورند بدون آنکه جسد میت آشکار شود نبش حرام نیست.
و همچنین است اگر میت را روى زمین قرار داده و بر او بنایى کره باشند و یا در تابوتى از سنگ و مانند آن باشد، سپس او را بیرون آورند (نبش حرام نیست) (1).
محو آثار قبرهایى که یقین به از بین رفتن میت آنها باشد، جایز است در صورتى که محذورى نداشته باشد، مانند آنکه، آن آثار ملک سازندهاش بوده و یا زمین قبر از مباحات بوده که ولى میت آن را جهت قبر حیازت کرده است و مانند اینها. واگر اینگونه آثار در قبرستانى که وقف مسلمین است باشد، و مورد نیاز آنان (هم) مىباشد جواز محو آنها اولى است، مگر قبور شهدا و صلحا و علما و اولاد ائمه (علیهمالسلام) که زیارتگاه شدهاند. (2).
س – جوانان رزمندهاى در خط مقدم جبهه، مجروح و در بیمارستان شهید مىشود، مسئولین چون از مسأله اطلاع نداشتهاند، بدون غسل و کفن آن شهید را دفن کردند و بعد از دفن متوجه مسأله شدند. حالا حکم آن چیست؟
ج – اگر ممکن است و هتک میت نیست، باید میت را بیرون آورند و تغسیل و تکفین نمایند. (3).
س – در کدام حالت مىتوان شهید را در جبههى نبرد دفن کرد؟ احکام دفن در حالت اضطرار چگونه است؟
ج – اگر وصیت به دفن در مکان معینى نکرده و دفن در جبهه هتک نباشد مانع ندارد در همان محل دفن شود. (4).
1) ترجمه تحریرالوسیله جلد 1 – ص 167.
2) ترجمه تحریرالوسیله جلد 1 – ص 169.
3) استفتائآت جلد 1 ص 83.
4) استفتائآت جلد 1 ص 87.
