به دلیل ترکیب نیروهای سپاه و ارتش برای اجرای عملیات، دو دیدگاه متفاوت در طرحریزی عملیات فتحالمبین وجود داشت. طراحان نظامی ارتش بر این نظر بودند که عملیات به صورت مرحلهای و با دو قرارگاه و از سه محور پل نادری، شوش و ارتفاعات شاوریه و تپهی بلتا برای تأمین ارتفاعات علی گرهزد و تپههای ابوصلیبی خات انجام شود و پس از آن در مرحله دوم، عملیات به طرف عین خوش – دوسلک و رقابیه ادامه یابد. این طرح شبیه عملیات ارتش در 23 مهر 1359 بود. از سوی دیگر گروه طرحریزی سپاه با توجه به آنچه پیش از این حاصل شده بود، با این طرح مخالف بود، این طراحان معتقد بودند با توجه به وضعیت زمین و عوارض منطقه و نحوه آرایش دشمن، عملیات باید در یک مرحله و با چهار قرارگاه برای تصرف عقبههای دشمن و با استفاده از راهکارهای ابتکاری از شمال عینخوش و شرق رقابیه به عینخوش اجرا شود. سرانجام پس از بحث و بررسیهایی که انجام گرفت، طرح سپاه پذیرفته شد.
بدین ترتیب، عملیات از چهار محور کلی با چهار قرارگاه سازماندهی شد که این قرارگاهها از شمال به جنوب عبارت بودند از قدس، نصر، فجر و فتح.
محور قرارگاه قدس (تیشهکن، چاه نفت به سمت دشت عباس و عینخوش)
در این محور، ارتفاعات عینخوش و تنگهی ابوغریب به عنوان عوارض حساس منطقه شمالی، از اهداف حیاتی عملیات محسوب میشوند زیرا از قابلیت پدافندی برخوردار بودند و در صورت تأمین و تصرف آنها، عقبه نیروهای دشمن تهدید و خطوط مواصلاتی آنها قطع میشد.
در واقع محور قرارگاه قدس، جناح لشکر 10 عراق بود که به علت مسافت طولانی و وجود کوههای صعبالعبور، عراقیها کمتر به آن توجه داشتند. به همین دلیل خطوط دشمن در این محور استحکام لازم را نداشت. به طور کلی هدف نهایی قرارگاه قدس در این محور، تصرف ارتفاعات عینخوش، منطقه ابوغریب و تینه بود.
