به دلیل ترکیب نیروهای سپاه و ارتش برای انجام عملیات دو دیدگاه متفاوت در طرحریزی عملیات فتح المبین وجود داشت؛ طراحان نظامی ارتش بر این باور بودند که عملیات میبایست به صورت مرحلهای و با دو قرارگاه و از سه محور جسر نادری، شوش و ارتفاعات شاوریه و تپهی بلتا برای تأمین ارتفاعات علی گره زد تپههای ابوصلیبی خات انجام شود، و پس از آن، در مرحله دوم، عملیات به طرف عین خوش – دوسلک و رقابیه ادامه یابد.
این طرح شبیه عملیات ارتش در 23 مهر سال 1359 بود. از سوی دیگر، گروه طرحریزی سپاه باتوجه به آنچه پیش از این حاصل شده بود، با این طرح مخالفت کردند. زیرا، آنها معتقد بودند، با توجه به زمین و عوارض منطقه و نحوه آرایش دشمن، عملیات باید در یک مرحله و با چهار قرارگاه برای تصرف عقبههای دشمن و با استفاده از راه کارهای ابتکاری از شمال عین خوش و شرق رقابیه به عین خوش انجام شود. سرانجام پس از بحث و بررسیهایی که صورت گرفت، طرح سپاه پذیرفته شد. (1).
بدین ترتیب، عملیات از چهار محور کلی با چهار قرارگاه سازماندهی شد که این قرارگاه از شمال به جنوب عبارت بودند از قدس، نصر، فجر و فتح.
1) این مطلب بر اساس توضیح سردار غلامعلی رشید در یادداشتهایش بر این کتاب نوشته شده است.
