پس از تشکیل ستاد عملیات جنوب و طرحریزی و اجرای عملیاتهای محدود – که موجب دمیدن روح تازه در کالبد بیجان جبههها گردیده بود – مسئولان و فرماندهان مستقر در ستاد عملیات جنوب با برگزاری جلساتی راه کارهای رسیدن به طرحهای عملیاتی علیه مواضع دشمن در جبهههای مختلف جنوب را مورد بررسی قرار میدادند. در شروع کار، ملاحظات و حقایقی وجود داشت که اهم آنها چنین است: الف) در سیستم فرماندهی سنتی که مسئولیت جنگ را به عهده داشت و در رأس آنها بنیصدر و گروه نظامیان تحت تأثیر او قرار داشتند، امکان حرکت مؤثر نیروهای مردمی امر تخیلی بود و باید طرحریزی خارج از این سیستم و با توجه به دیدگاه حضرت امام و روحیه انقلابی انجام میگرفت. ب) فرمان حضرت امام خمینی مبنی بر شکستن محاصره آبادان که با واژه «باید» تأکید شده بود، به عنوان یک تکلیف شرعی و الهی روی دوش فرماندهان و رزمندگان سنگینی میکرد که اصول و شرایط این تکلیف را عمل میکردند، ضمن این که این منطقه امید ارتش صدام برای دستیابی و تحمیل خواستههای او بود و
به عنوان یک هدف سیاسی برای فشار بر نظام جمهوری اسلامی تلقی میشد. ج) تجارب عملیاتهای ارتش در شش ماه اول جنگ بیان کلی این مطلب بود که با این دشمن مجهز و دارای آموزش و تمرینات تاکتیکی خوب، نمیشود به صورت قوارههای کلاسیک و با استفاده از خطوط مواصلاتی وارد جنگ شد بلکه باید زمین و زمان عملیاتهای محدود سپاه در ماههای اول جنگ، خصوصا مقاومتهای نیروهای مردمی در خرمشهر، سوسنگرد و رزمهای شبانه و عملیاتهای محدود در مناطق عملیاتی خوزستان ملاک عمل و تجربه قرار گیرد. آن تلاشها بر این مطلب تکیه داشت که شب بهترین زمان درگیری با دشمن می‌باشد، زیرا در شب است که ما میتوانیم برتری زرهی و آتش دشمن را به حداقل برسانیم و از نقاط ضعف او بهرهبرداری کنیم. د) منطقه عملیاتی باید به گونهای انتخاب گردد که متناسب با توان نظامی نیروهای اسلام باشد و سپاه بتواند با نیروی موجود ضربه مهلکی بر دشمن وارد سازد. ه(عملیات آینده بایستی با موفقیت کامل صورت گیرد، زیرا هر گونه عدم موفقیت در این عملیات میتوانست تأثیر نامناسبی در روند جنگ به وجود آورد زیرا عدم موفقیت این عملیات باعث تضعیف نیروهای انقلابی و تأثیری بر افکار پوچ سازشکاران داشت و زمینه را برای هر گونه سازش فراهم میکرد و کلا پیروزی یا شکست در عملیاتهای مذکور وضع جنگ را از حالت متعارف خارج و اوضاع مضاعفی را بر قوای خودی و دشمن وارد میکرد، از این رو دقت و تعمق لازم در طرحریزی باید رعایت میشد. با توجه به آنچه تا کنون بیان گردید، در بررسی وضعیت محورهای عملیاتی و بحثهای عمیقی که در این باره برای تعیین مکان و زمان عملیات موفق صورت پذیرفت، منطقه شرق کارون به دلایل زیر جهت اجرای عملیات انتخاب گردید: 1- تحقق فرمان حضرت امام خمینی 2- حساسیت سیاسی منطقهای و جهانی در مورد این منطقه 3 متناسب بودن با توان نظامی نیروهای در حال جنگ 4- محدودیت عقبه دشمن به دو پل روی رودخانه کارون (حفار و قصبه) 5- امکان دسترسی سریع به عقبههای دشمن
6- جناح داشتن بسیار مناسب از دشمن 7- محدود بودن منطقه عملیاتی 8- ارزش حیاتی منطقه برای ادامه عملیاتهای آینده 9- عدم گسترش در محورهای عملیاتی موجود 10- آماده بودن کلیه محورهای عملیاتی جهت اجرای یک عملیات همه جانبه 11- شرایط سیاسی و جهانی منطقه پس از فرمان حضرت امام 12- شناساییهای کاملی که در منطقه انجام شده بود 13- جدا کردن بدنه دشمن در شرق کارون از کلیت ارتش عراق 14- وجود فرماندهانی لایق در این جبههها همچون شهید خرازی و… 15- داشتن عقبههای مناسب مانند آبادان، ماهشهر و اهواز 16- آشنایی کامل فرماندهان به این منطقه 17- ضریب اطمینان این منطقه از دیگر محورهای عملیاتی بر این اساس بود که بیشتر تقویتها از لحاظ نیرو و امکانات طرحریزی به آبادان معطوف گردید و از اواخر سال 1359 قدمهای لازم جهت طرحریزی شکستن حصر آبادان برداشته شد که اولین طرح موسوم به طرح «مارد» یا «حر ریاحی» آماده گردید و منطقه میان جاده آبادان – ماهشهر و آبادان – اهواز را در بر میگرفت که کلیات طرح بدین شرح ارائه شده بود: سازمان رزم خودی که در عملیات شرکت میجوید شامل: 1- یگانهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مستقر در حوالی بهمن شیر 2- یگانهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مستقر در منطقه دارخوین 3- یگانهای نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی مانند تیپ 37 شیراز یا یگانهای دیگری از ارتش. نحوه مانور خودی در این عملیات، اجرای آتش تهیه زمینی و هوایی جهت بازکردن محورهای پیشروی و همچنین بمباران عقبههای دشمن در حوالی خرمشهر و پل مارد و تک همزمان با یگانهای سپاه و ارتش از محورهای آبادان، ماهشهر، دارخوین بوده است.
در این طرح با برآوردهای موجود آن زمان، احتمال موفقیت ناچیز بود و پیروزی عملیات را منوط به موفقیت نیروهای خودی در انهدام یا بسته شدن پل مارد لحاظ کرده بودند. این طرح که طراحی اولیه برای شکستن حصر آبادان بوده است، جهت سیر مراحل تصویب در شورای عالی سپاه مطرح و در این شورا به دلیل برآورد موجود از توان خودی و دشمن و همچنین نارساییهای موجود در اصل طرح، مورد موافقت قرار نگرفت.
