طراحی عملیات (1)

الف) هدف

اهداف کلی این عملیات محدود عبارت بود از انهدام نیرو، آزادسازی بیش از 150 کیلومتر مربع از دریاچه ام‏النعاج، گرفتن جای پایی جهت گسترش عملیات و سرانجام گرفتن جناحی از دشمن و نزدیک شدن به قسمتی دیگر از خشکی‏های عراق.

ب) سازمان رزم

سازمان رزم تیپ بدر در این عملیات عبارت بود از گردان شهید بهشتی به استعداد 90 تن، گردان انصارالحسین به استعداد 70 تن، گردان شهید دستغیب به استعداد دو گروهان (یک گروهان در احتیاط(، گردان شهید صدر به استعداد 100 تن به علاوه یک گروهان در احتیاط.

ج) طرح مانور

بر اساس طرح، منطقه عملیاتی به دو محور شرق و غرب تقسیم گردید. هدف‏های محور غربی عبارت بود از پنج کمین عشایر در داخل سیسون، دو پاسگاه ارتش عراق در دو طرف دهنه سیسون، پاسگاه فرماندهی دشمن در وسط دو پاسگاه پیشین و پاسگاه دهنه قاچاقچی.

در محور شرقی هدف‏هایی در ام‏الطیره بود که شامل دو پاسگاه دشمن و کمین‏های ام‏تاوه، خسرسوده و پاسگاه خسرسوده می‏شد.

مانور تصرف پاسگاه‏ها به این ترتیب بود که یک تیم غواص مجهز به کلاشینکف، نارنجک دستی، تفنگ نارنجک‏انداز و کلت منور (به رنگ‏های سبز و قرمز) می‏بایست در سکوت و با غافل‏گیری به پاسگاه حمله می‏کرد.

برای اطلاع نیروهای پشتیبانی که سوار بر قایق و مجهز به

دوشکا و تیربار بودند – از چگونگی اوضاع و اقدام مناسب، قرار بود در صورت سقوط پاسگاه، گلوله منور سبز و در صورت عدم موفقیت و مقاومت دشمن، گلوله منور قرمز شلیک شود و نیروهای عمل کننده (غواص) با گرفتن جان‏پناه مناسب (زمین یا آب(، منتظر کمک نیروهای پشتیبان بمانند. نیروهای پشتیبان می‏بایست با قایق موتور خاموش و به وسیله پارو تا محل معینی جلو می‏رفتند و در ساعت معین با شنیدن صدای اولین شلیک، با موتور روشن و به آهستگی به سمت هدف می‏راندند تا با دیدن نشانه سبز یا قرمز، یکی از این دو مأموریت را انجام بدهند.

در صورت دیدن منور سبز، مأموریت، پاک‏سازی نی‏زار اطراف پاسگاه بود و می‏بایست یک قایق تا 150 متر جلوتر از پاسگاه می‏رفت و تا پایان مأموریت عهده‏دار تأمین می‏شد. نیروهای پشتیبانی بعد از پاک‏سازی، می‏بایست در میان نی‏ها با فاصله معین از پاسگاه، کمین می‏کردند، سپس مستقر می‏شدند.

در وضعیت دوم، نیروها می‏بایست با اجرای آتش روی پاسگاه، به سرعت به آن نزدیک می‏شدند و به تهل می‏چسبیدند و در تصرف پاسگاه کمک می‏کردند. پس از سقوط پاسگاه، مأموریت به همان صورت اول، ادامه می‏یافت. یادآوری می‏شود که برای تصرف هر پاسگاه، نیروی غواص و پشتیبان جداگانه و برای برخی نقاط جناح عملیات نیز نیروی جداگانه سازمان‏دهی شده بود.

جهت گمراه شدن نیز تدبیری به کار گرفته شد: می‏بایست نیروهایی با چهار تا پنج قایق از آخرین پاسگاه خودی حرکت می‏کردند و هم‏زمان با شروع درگیری، با اجرای آتش شدید روی پاسگاه‏های دشمن در نهروان و نهرالصوه، یک عمل ایذایی انجام می‏دادند و دشمن را از درک محور اصلی حمله منحرف می‏ساختند.

به طور کلی در هر دو محور شرقی و غربی، ایجاد کمین در میان نی‏ها برای استقرار خودی در دریاچه، به وسیله قایق‏ها و بلم‏ها بوده است تا در فرصت مناسب بعدی، یونولیت‏ها برای ساختن کمین آورده شود.

برادر بهمئی مسئول طرح عملیات تیپ 9 بدر مسئولیت هدایت عملیات در محور شرقی و برادر دقایقی فرمانده تیپ بدر، همین مسئولیت را در محور غربی به عهده داشتند. البته فرمانده تیپ، با محور شرقی نیز در ارتباط بود، اما عمده توانش را در محور غربی می‏بایست به کار می‏برد.

قطع ارتباط چند ساعته‏ی غواص‏ها با نیروی پشتیبانی قبل از شروع عملیات، یعنی از هنگامی که در آب فرو می‏رفتند و از قایق‏ها جدا می‏شدند تا زمانی که کلت منور شلیک می‏شد، برای تیپ به عنوان یک مسئله مطرح بود که می‏بایست حل می‏شد. در این مدت در صورتی که اتفاقی برای نیروهای غواص می‏افتاد، خودشان می‏بایست آن را رفع می‏کردند، بدون هیچ امکان کمکی از نیروهای پشتیبانی. گفتنی است که ابتدا تصمیم گرفته شد بی‏سیم ضد آب درست شود، اما متأسفانه انجام نشد.

در هر حال مسئولان تیم‏های غواص آخرین هماهنگی‏های لازم را انجام دادند. زمان رسیدن به هدف از نقطه‏ی رهایی، به وسیله مسئولان تیم‏ها تخمین زده شد و اسماعیل دقایقی، فرمانده تیپ بدر دو ساعت به زمان‏های پیش‏بینی شده افزود تا در صورت پیش آمدن حادثه‏ای، زمان عملیات عقب نیفتد و همگی سر ساعت برسند. ساعت 24 به عنوان زمان شروع درگیری برای هر دو محور تعیین شد.