تاثیر طریقت بوشید و آیین سامورایى در قرون اخیر نیز کاملا مشهود بود. جانبازىهاى فراوان سپاهیان در دفاع از وطن و بروز حد اعلاى شجاعت و ایثار مبین این بود که یک دلاور ژاپنى سربازى فداکار براى وطن است و از مرگ و خطر نمىهراسد تا آزادى و استقلال وطن خود را حفظ کند و لباس خوارى نپوشد. در تاریخ معاصر ژاپن موارد بسیارى از خودکشى هاراگیرى گزارش شده است. یک مرد شرافتمند در صورت اسارت یا عدم اجراى وظیفه باید هاراگیرى مىکرد.
از نمونههاى مشهود آن خودکشى ژنرال نوگى به همراه همسرش در سال 1912 بعد از مرگ امپراطور میجى بود. در تاریخچه نظامى ژاپن مواردى از شهادت طلبى قهرمانانه ژاپنىها درج شده است. این نوع خودکشىها در ژاپن در برخى موارد در حکم یک وظیفه و تکلیف حقیقى اخلاقى بود. منقول است ستوان ساکوراى که فرماندهى یک دسته را در جنگهاى روس و ژاپن در پورت آرثر بعهده داشت قبل از نبرد اعضاى دسته را گردآورده و در برابر آنان جامى آب گذاشت و چنین گفت: «این آب را به عنوان آبى که در لحظه مرگ باید بنوشید بیاشامید» همه با عزم راسخ روانه پیکار شدند و شجاعانه جانبازى کرده و تا پاى مرگ جنگیدند. همچنین بسیارى از سربازان و نظامیان با خانوادهها و دوستانشان عهد کردند که نخستین رزمندگان خط مقدم جبهه باشند، با دشمن بجنگند تا روح آنها از جسم آزاد گردد. روحیه استقبال از مرگ و داوطلب شدن براى ایثارگرى در جریان جنگهاى جهانى اول و دوم نیز تجلى یافت. بعضى از خلبانان ژاپنى در عملیات انتحارى خود را به ناوهاى دشمن مىزدند تا مانع پیروزى آنها شوند و یا قهرمانانه بمیرند. «خلبانان داوطلب جوان، شب پیش از انجام ماموریت انتحارى (Kamikaze) در مراسم عزادارى شرکت مىکردند. آنان لباس سفید، یعنى جامه عزا مىپوشیدند و بدین ترتیب به گونهاى نمادین خود را از تمام علایق دنیوى مىپیراستند«. (1).
1) جامعهشناسى جنگ، گاستون بوتول، ترجمه هوشنگ فرخجسته، ص 8.
