جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

سند شماره 110

زمان مطالعه: 2 دقیقه

– شماره سند شورای امنیت: 191 / 38 / A

– 2 آگوست 1983 (11 مرداد 1362)

نامه مورخ 29 نوامبر 1983 نماینده دائمی عراق در سازمان ملل خطاب به دبیرکل

بنا به اطلاع دولت متبوعم، طبق بند 14 آئین نامه مجمع عمومی و بر اساس دستور جلسه نشست سی و هشتم مجمع عمومی موضوع تحت عنوان » پیامدهای طولانی شدن درگیری نظامی میان ایران و عراق » یادداشت توضیحی بند 20 آئین نامه مزبور به پیوست ارسال می‏گردد.

با توجه به اهمیت موضوع، دولت متبوعم درخواست می‏نماید که موضوع در مجمع عمومی و در اجلاس فوق العاده مورد بحث واقع شود.

پیوست

یادداشت توضیحی‏

1- در 22 اکتبر 1982 مجمع عمومی قطعنامه 3 / 37 را درباره پیامدهای طولانی شدن درگیری نظامی میان ایران و عراق تصویب کرد. در این قطعنامه، مجمع مورد توجه قرار داده که طولانی شدن منازعه نقض تعهدات کشورهای عضو، تحت منشور سازمان ملل می‏باشد. مجمع همچنین خاطر نشان ساخت که مناقشه و طولانی شدن و تشدید آن تلفات سنگین جانی و خسارات قابل ملاحظه مادی را هم از نظر سیاسی و هم از نظر اقتصادی در این منطقه استراتژیکی، بر جای گذاشته و صلح و امنیت بین‏المللی را در معرض تهدید قرار داده است. مجمع بر لزوم دست یابی به آتش‏بس فوری و عقب‏نشینی نیروها به مرزهای شناخته شده بین‏المللی به عنوان نخستین گام جهت حل و فصل مناقشه با استفاده از ابزارهای صلح جویانه مطابق با اصول عدالت و حقوق بین‏المللی تأکید نموده و از کلیه کشورها

درخواست می‏کند که از کلیه اقداماتی که به ادامه مناقشه کمک می‏نماید، خودداری ورزند و جهت اجرای قطعنامه تسهیلات لازم را فراهم سازند.

2- ایران تنها در مقابل اراده جامعه بین‏المللی که به طور دسته جمعی بر اصول مذکور صحه گذاشته‏اند، ایستاده است و خودسرانه بر سیاست‏های خود به منظور طولانی کردن جنگ و گسترش آن بدون توجه به تعهدات صریح بین‏المللی که تحت منشور سازمان ملل به آن متعهد می‏باشد، پافشاری می‏نماید.

3- بر همین اساس، مجمع عمومی بدون تردید می‏بایست به عنوان تنها مجمع بین‏المللی که دربر گیرنده‏ی کلیه اعضای جامعه بین‏المللی است نظراتش را یک بار دیگر ابراز نماید و بر اساس منشور سازمان ملل با توجه به پیامدهای سیاست‏های ایران به منظور طولانی نمودن مناقشه نظامی با عراق و نیز در حل و فصل آن از طریق صلح آمیز، گام‏های لازم را بردارد. جامعه بین‏المللی نمی‏تواند با این قبیل موضوعات حیاتی که دقیقا با اقتدار سازمان ملل و اهداف و اصول منشور آن که به حفظ صلح و امنیت بین‏المللی مرتبط می‏باشد، فعالانه برخورد ننماید.