روز اول عملیات (2 / 5 / 1364)

محور غربی‏

از آنجا که منطقه آزاد شده کاملا پاک‏سازی نشده بود، تعدادی از فرسان‏الهور و ارتشیان عراق که فرار کرده و لابه‏لای نی‏ها مخفی شده بودند، با بی‏سیم به توپخانه گرا می‏دادند. برای مقابله با این وضعیت، چند تن از رزمندگان با یک قایق و 3 گالن 20 لیتری بنزین به محل رفته بنزین را روی نی‏ها ریختند و آتش زدند. با شعله‏ور شدن نی‏ها قسمتی از تهل که سبز نبود در آتش سوخت ولی همه‏ی تهل آتش نگرفت و رزمندگان قصد داشتند به مقر تیپ برگردند که در همین موقع یک سرباز عراقی خود را تسلیم کرد. وی به مقر تیپ آورده شد. این سرباز عراقی یکی از عناصر پاسگاه سمت راست سیسون بود که شب قبل به هنگام فرار به درون نی‏ها، به طور اتفاقی از دیگران جدا شده بود. از این فرد اسامی نیروهایی که میان نی‏ها مخفی شده بودند گرفته شد. سپس یکی از رزمندگان به محل رفت و با بلندگو گفت که ما جای شما را می‏دانیم، اگر تسلیم نشوید تهل‏ها را به آتش خواهیم کشید. وی اسامی تک تک آنها را با بلندگو صدا زد که اسم هر کدام خوانده می‏شد از میان نی‏ها با پای برهنه و به حالت تسلیم بیرون می‏آمد. در نتیجه 9 نفری که در نی‏ها مخفی شده بودند، همگی تسلیم شدند.

در پاسگاه سمت چپ نیز به همین شیوه عمل شد و دو نفری که پنهان شده بودند بیرون آمدند و تسلیم شدند.

در این روز قایق‏های گشتی تقریبا فعال بودند و مدام برای تکمیل پاک‏سازی به منطقه‏ای که هنوز آلوده به عناصر دشمن بود، می‏رفتند و هر بار بین یک تا سه تن را اسیر می‏کردند.

محور شرقی

با روشن شدن هوا دشمن به پاسگاه خسرسوده بازگشت و مجددا در آن مستقر گردید. هر چند دشمن در ام‏الطیره نیز نیرو داشت ولی این قسمت تقریبا در محاصره خودی بود. وضعیت منطقه برای دشمن کاملا روشن نبود، ولی امیدوار بود بتواند به وسیله این نیرو و تقویت آن حرکتی روی منطقه داشته باشد، برای همین ام‏الطیره در این روز زیر آتش ادوات خودی قرار گرفت.

در ساعت 8:45 رزمندگانی که منطقه را پاک‏سازی می‏کردند، هشت نیروی دشمن را که در میان نی‏ها مخفی شده بودند اسیر کردند و به عقب انتقال دادند. تا این زمان پدافند هوایی نتوانسته بود در منطقه حضور پیدا کند، لذا هواپیماها و هلی‏کوپترهای دشمن به راحتی در پرواز بودند و نقاط مختلف را هدف می‏گرفتند. یک بار با راکت پاسگاه سمت راست را آتش زدند. خوشبختانه به دلیل استتار خوب نیروهای خودی و وجود تهل‏ها و نی‏زارهای بسیار، پرنده‏های دشمن تا این زمان نتوانسته بودند خسارتی به رزمندگان وارد کنند.

شناورهای دشمن نیز هر گاه قصد اقدامی علیه رزمندگان داشتند، کمین‏های خودی به آنها اجازه عبور می‏دادند، سپس روی آنها اجرای آتش می‏کردند که همین موجب تحمیل تلفاتی به دشمن می‏شد.

رزمندگان مستقر در کمین‏ها برای استتار، به تهل‏های متحرک طناب بسته بودند و در زمان آمدن هواپیما و هلی‏کوپترهای دشمن، تهل‏ها را به جلوی کمین‏های خود می‏کشیدند و در نتیجه کاملا استتار می‏شدند و افراد دشمن قادر به دیدن آنها نبودند. دشمن در این روز علاوه بر پاتک‏های پیاپی با شناورهای خود، یک بار نیز با چندین بلم و حمایت دو هلی‏کوپتر پاتک کرد. در این اقدام،

رزمندگان اجازه دادند که دشمن نزدیک شود سپس روی آنها آتش گشودند در نتیجه 7 بلم آنها غرق شد و نفرات بسیاری به هلاکت رسیدند. در همین حین صحبت‏های خلبان‏های هلی‏کوپتر شنود می‏شد (به وسیله رادیوهای کوچک دو موج اف.ام در نزدیکی محل پرواز) یکی از خلبانان به دیگری می‏گفت:

»برو بالای سر نیروهای خودی تا ترسشان بریزد و بروند جلو و گرنه اینها جلو برو نیستند.«

به هر حال با وجود فشار شدید فرماندهی دشمن، نیروهای پاتک کننده کاری از پیش نبردند. این در حالی بود که به آنها گفته می‏شد که اگر جلو نروید به هلی‏کوپترها دستور می‏دهیم شما را بزنند.