منطقه هورالهویزه برای اجرای عملیاتی بزرگ در سال 1362 انتخاب شد. عملیات خیبر تا آن زمان (سال 1362) ابتکار عملی بینظیر در جنگ به شمار میرفت. این منطقه میتوانست جبهه خودی را دوباره از تواناییهای گذشته بهرهمند ساخته، دشمن را با وجود پیچیدگی در خطوط دفاعی و طرحهای پاتک، از امکان مقابله با رزمندگان
اسلام محروم کند. زیرا دشمن تصور نمیکرد ایران در هورالهویزه که دارای وسعت زیاد و فاصله طولانی از ساحل تا هدفها بود، دست به عملیات بزند، چون ایران در چهار سال گذشته هیچگاه در این منطقه عملیاتی اجرا نکرده بود.
پیچیدگی و پر مانع بودن خطوط دفاعی عراق در جبهه جنوب و وجود استحکامات و خاکریزهای متعدد، موجب شد تا فرماندهان سپاه در پی یافتن منطقهای برای عملیات باشند که در آن استفاده از تواناییهای خودی امکانپذیر باشد و از اجرای تک جبههای پرهیز شود. در این میان، منطقه هورالهویزه بیش از سایر مناطق از این ویژگیها برخوردار بود. در واقع، رزمندگان اسلام میتوانستند در این منطقه یک بار دیگر حمله به دشمن را توأم با غافلگیری از جناح و بدون برخورد با خطوط پر مانع، انجام دهند. دلیل دیگر انتخاب این منطقه عملیاتی، بیتوجهی دشمن به آن بود؛ زیرا عراق به تصور اینکه ایران از این منطقه دست به حمله نمیزند، سازمان نظامی مناسبی در آن مستقر نکرده بود، طوری که کل منطقه عملیاتی، از العزیر تا القرنه و جزایر مجنون را چند گردان پدافندی حفاظت میکردند. در مجموع میتوان گفت که منطقه هور با در نظر گرفتن توان نیروهای خودی و دشمن، و نیز نقش زمین و تأثیرگذاری آن، انتخاب شد (1).
هدف از عملیات خیبر، انهدام نیروهای سپاه سوم ارتش عراق، تأمین جزایر مجنون شمالی و جنوبی و ادامه تک از جزایر و محور طلائیه به سمت نشوه و الحاق با نیروهایی بود که از محور زید به دشمن حمله میکردند. در این عملیات، همچنین در نظر بود که خشکی شرق دجله از طریق هور تصرف شود تا امکان تقویتهای عمده، از سمت شمال به سپاه سوم ارتش عراق از میان برود.
1) مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ، از خرمشهر تا فاو، نوشته محمد درودیان، تهران، 1376، ص 76.
