به دلیل تسلط دید دشمن بر منطقه، رعایت مسائل حفاظتی عملیات از جمله انتقال واحدها ضروری بود، از این رو بیشتر واحدهای پشتیبانی از زمان عملیات بیاطلاع ماندند و برای انتقال نیز چهار روز قبل از عملیات و بعضا واحدهایی نظیر اورژانس، محل تخلیه شهدا و… که لازم بود نزدیکتر به منطقهی عملیات باشند 48 ساعت قبل از عملیات در نظر گرفته شد.
برای فریب دشمن، واحد ادوات یگان را – که از نقاط مختلفی میتوانست کار خود را انجام دهد – جهت پشتیبانی آتش، به سمت «یونیت» در شرق رودخانه میمه بردند، ولی یک آتشبار 120 که برای زیر آتش گرفتن ارتفاع 137 و تنگهی «انیزه» در نظر گرفته شده بود، ناچار روی ارتفاع 216 مستقر گردید.
مسئله حائز اهمیت، وضعیت روحی مناسب نیروهای خودی بود که حتی میتوانست برخی مشکلات و ضعفها را هموار کند. در این باره قبل از عملیات فرمانده یکی از گردانها گفت:
»از نظر روحیه نیروها، بعضی از آنها یک سال و اندی بود که منتظر عملیات بودند… روحیهی بسیار بسیار مشتاقی برای عملیات داشتند… زمانی که فهمیدند عملیات است، روحیه بسیار بسیار بالایی داشتند.»
طبق زمانبندی طرح مانور، نیروهای اعزامی در ساعت 1 بامداد (20 / 4 / 1364) برای شروع درگیری باید اعلام آمادگی کنند و از شروع عملیات تا زمان برگشت نیز حدود چهار ساعت در نظر گرفته شده است.
