سلاحهای متعارف، هر گاه با موشکهای بالستیک علیه یک منطقه مسکونی به کار میروند، میتوانند باعث ایجاد رعب و وحشت شوند. در جریان » جنگ
شهرها » تعداد زیادی کلاهک جنگی متعارف عراق، از نوع الحسین، تقریبا یک چهارم جمعیت تهران را از این شهر فراری داد – تجربهای مشابه تجربه حملات موشکهای 2 – V آلمان به شهر لندن – اما این نوع موشکها ویرانی گستردهای ایجاد نمیکنند.
از آنجا که موشکهای ساده بالستیک برد بیشتری دارند، خطای هدفگیری آنها از صدها متر، تا کیلومترها میتواند افزایش یابد؛ لذا ممکن است موشکهای دارای کلاهکهای جنگی متعارف، به یک هدف (یا حتی بخشی از یک منطقه شهری) خسارت کمتری وارد سازند. به علاوه، چون موشکهای بالستیک با برد بیشتر، گرانتر از انواع آن با برد کمتر هستند. بنابراین، تعداد موشکهای متعارف با برد بیشتر، کاهش پیدا میکند.
ایران ممکن است دارای نیروی موشکی بالستیک متعارف مناسب برای حمله به بغداد و دیگر اهداف نزدیک با موشکهای اسکاد و موشکهای چینی ارزانتر با برد 150 کیلومتر باشد؛ اما اگر بخواهد اسراییل و مناطق دورتر از هدف قرار دهد، اعتبار این استدلال که نیروی موشکی بالستیک این کشور مجهز به کلاهکهای متعارف هستند به طور فزایندهای مخدوش خواهد شد.
از سوی دیگر، خرجهای متعارف موشکهای کروز ایران – در صورتی که مجهز به هدایت دقیق بوده و به آسانی قابل دسترس باشند – میتوانند تهدیدی نظامی یا رعب آور برای کلیه اهدافی که در بردشان قرار دارند، ایجاد کنند و از آنجا که این موشکها نسبتا کم هزینه هستند، به تعداد فراوان، از آنها میتوان استفاده کرد.
ایران میتواند به وسیله موشک بالستیک عوامل شیمیایی را پرتاب کند. این عوامل، در واقع متحملترین خرج برای موشکهای دوربرد ایران هستند؛ دست کم تا زمانی که سلاحهای هستهای به تعداد مناسب در دسترس باشند، عوامل شیمیایی (در صورتی که به تعداد کافی علیه یک هدف نظامی یا یک منطقه شهری به کار برده
شوند(، به احتمال زیاد خساراتی وارد میآورند. مهمات از طریق انتشار مؤثرتر خرج شیمیایی بر روی هدف، میتوانند این خسارات را بیشتر سازند، اما به کارگیری آنها – به ویژه در برابر دفاع موشکی – دشوار است. (1) همچنین موشکهای کروز مسلح به عوامل شیمیایی، میتوانند علیه اهداف نظامی و جمعیتی مؤثر باشند.
همچنین گزارش شده است که ایران دارای برنامه سلاحهای بیولوژیکی می‌باشد. کاربرد عوامل بیولوژیکی هنگامی مؤثر است که خرجها یا تعداد موشکها بسیار محدود باشند. اما به دلیل وجود ابهامات و دشواریهای پرتاب عوامل احتمالا آنها نقش کوچکی در نیروی موشکی بالستیک دارند. تهدید این عوامل که بر روی موشکهای کروز نصب میشوند، بیشتر است. در واقع، اگر موشکهای کروز ایران نتوانند در استحکامات دفاعی بسیار وحشتناک اسراییل، از طریق پرواز در ارتفاع پایین، مسیرهای نامنظم پرواز، نزدیک شدن تعداد زیادی از آنها از جهات مختلف و کمتر قابل رؤیت بودنشان (به لحاظ اندازه کوچک آنها) نفوذ کنند، آنگاه با انتشار عوامل بیولوژیکی بر روی اسراییل، ایران خواهد توانست این استحکامات دفاعی را درنوردد.
سلاحهای هستهای، تا زمانی که به تعداد کافی موجود نباشند در مقایسه با سلاحهای شیمیایی، در خرج موشکهای ایران از اهمیت کمتری برخوردار خواهند بود. این امر به ویژه در صورتی مصداق پیدا میکند که ایران مجبور باشد در موشکهای خود خرج را فدای دستیابی به برد بیشتر کند. سلاحهای هستهای نیازمند حداقل خرج – شاید 500 تا 1000 کیلوگرم برای کشوری با تواناییهای ایران هستند. این خرجها – احتمالا محدودهی موشکهای ایران را گسترش داده و جای اندکی برای راهکارهای دیگری باقی میگذارند.
1) برای بحث دربارهی دشواری استفاده از رهاسازی زود هنگام مهمات در برابر دفاع موشکی مدرن ر. ک. ب: Defense News, June 19, 2000, p.19 & Defense News, Joly 24, 2000, P.26.
