با ورود لشکر گارد به منطقه فاو، از بعد از ظهر روز سوم، عملیات گستردهی هوایی دشمن آغاز شد. حاکمان بغداد برای جبران عقب ماندگی در “نبرد زمینی” و نیز جلوگیری از پیشروی رزمندگان اسلام، به حملات هوایی پی در پی دست زدند. حملات هوایی دشمن در روز چهارم، گستردهتر شد و شدت یافت و نیروی هوایی عراق با تمام توان وارد عمل شد و علاوه بر بمباران وسیع به بمباران شیمیایی و بمباران پلهای جزیره آبادان پرداخت.
در این میان با تلاش یگانهای ضد هوایی، در 8 روز جنگ شدید هوایی، روزانه 3 تا 4 هواپیمای دشمن سر نگون شد. پیدایش چنین وضعیتی، رعب زیادی را در خلبانان عراقی ایجاد کرد به گونهای که وقتی وارد آسمان منطقه میشدند، بعضا تنها در صدد ریختن بمبها در بیابان و فرار از تیررس گلولههای سلاحهای ضد هوایی و موشکهای زمین به هوا بودند. ترس از آتش ضد هوایی چنان افزایش یافته بود که یک بار پس از اصابت موشک خودی به یک هواپیمای دشمن، خلبان هواپیمای دیگر، به تصور اینکه هدف قرار خواهد گرفت، هواپیما را رها کرده، به بیرون پرید.
در مجموع هر چند تهاجمات وسیع هوایی دشمن آسیبهایی به یگانها و تأسیسات خودی وارد کرد، اما نتوانست خللی در مقاومت نیروهای خودی وارد کند یا تدارک رزمندگان را مسدود نماید؛ به ویژه اینکه تدابیر یگانهای مهندسی جهاد سازندگی در زمینه احداث
پل روی بهمنشیر، امیدواری دشمن برای بستن عقبههای خودی را تبدیل به یأس کرد و بدین وسیله گام مهمی در تثبیت منطقه، برداشته شد.
طی پنج روز اول عملیات رزمندگان حملات خود را در محور میانی (جاده استراتژیک(، محور امالقصر و کارخانه نمک، تشدید کردند و توانستند نیمی از کارخانه نمک را تصرف کنند و روی جاده امالقصر نیز خطی موازی کارخانه نمک تشکیل دهند. همچنین در محور میانی، که برای دشمن اهمیت بسیاری داشت، رزمندگان طی چند شب درگیری متوالی، خطوط دشمن را در هم شکستند و در شب هشتم خود را به سه راهی کارخانه نمک رساندند و با احداث چند رده خاک ریز بلند و آرایش مناسب ضد زره در پشت آن مستقر شدند.
از روز هشتم به بعد و پس از اینکه قوای خودی خط پدافندی مناسبی تشکیل دادند، دشمن که خود را به طور کامل بازیافته بود، پاتکهای خود را مجددا آغاز کرد. نیروهای دشمن ابتدا از جاده فاو – البحار وارد عمل شدند که با مقاومت و مقابلهی نیروهای خودی، منهدم شدند و عقب نشینی کردند. سپس در جاده استراتژیک، فشار حملات خود را روی سه راهی کارخانه نمک متمرکز کردند، لیکن بر اثر اجرای آتش شدید خمپاره و توپخانه، تلفات زیادی را متحمل شدند و با به جا گذاشتن کشتهها و مجروحان بسیار، عقب برگشتند.
گفتنی است که در جریان حملات دشمن در محورهای ساحلی و میانی، آتش توپخانه خودی نقش ویژهای در انهدام و عقب زدن نیروهای دشمن داشت. شدت آتش خودی روی دشمن، به حدی بود که تاب و توان مقاومت را از آنها سلب کرده بود و نیروهای عراقی که در طول 5 سال جنگ کمتر با چنین آتشی مواجه شده بودند، روحیه خود را باخته بودند.
در روز یازدهم عملیات برای تکمیل خط پدافندی و تثبیت آن، در جلو محور ساحلی و محور میانی، آب انداخته شد و بدین وسیله، دشمن از تلاش مجدد در این محورها بازماند.
