تلاش اصلی ارتش عراق – به همراه بیشتر نیروی نظامی خود – در منطقه جنوب متمرکز بود؛ ارتش عراق در این منطقه برای رسیدن به خط سبز (1) در نظر داشت با تکیه بر عوارض و موانع طبیعی، از دست آوردهای نظامی خود دفاع کند. حدود احتمالی خط حد نهایی عراق دراین منطقه از شمال دشت خوزستان به ارتفاعات و شمال جاده دزفول و دهلران محدود میشد. همچنین در شرق، وجود رودخانه کرخه و موانع طبیعی بین دو رودخانه کرخه و دز و نیز تنگه 10 تا 12 کیلومتری، امکان مسدود کردن راههای ارتباطی استان خوزستان با استانهای شمالی آن را برای عراق فراهم میساخت. همچنین، در شمال غربی اهواز، دشمن میتوانست با تصرف تپههای فولی آباد، جای پایی برای خود در پشت رودخانه کارون به دست آورد و از طریق آن، اهواز را در کنترل عملیاتی قرار داده و در امتداد این خط، در غرب رودخانه کارون پدافند کرده و دو شهر خرمشهر و آبادان را تصرف کند.(2).
عراق در نظر داشت، ضمن حلمه غافلگیرانه به پایگاههای هوایی و از کار انداختن آنها، وضعیت مناسبی را برای پیشروی یگانهای زمینی در عمق خاک ایران به منظور اشغال شهرهای اصلی، تنگهها و ارتفاعات حساس و اشغال مناطق نفت خیر خوزستان، با تأمین خط سبز فراهم کند.
ارتش عراق تهاجم خود را بیشتر با استفاده از راهها و معابر وصولی شناخته شده به منظور تأمین اهداف نظامی و عملیاتی، طرحریزی کرده بود. طرح مانور سپاه سوم عراق بر اساس اهداف و معابر وصولی منطقه به شرح زیر بود:
1) بر اساس نظریه سرلشکر محسن رضایی با عنوان «تجزیه و تحلیل جنگ ایران و عراق» در دوره عالی جنگ سپاه، در سال 1374 تنظیم شده است؛ منظور از خط سبز، حد نهایی برای تصرف منطقه مورد نظر ارتش عراق در جنوب می‌باشد. برای اطلاع بیشتر، به نقشه صفحه 33 نگاه کنید.
2) سرلشکر محسن رضایی، درسهای تجزیه و تحلیل جنگ ایران و عراق، دانشکده فرماندهی و ستاد (دافوس) سپاه، دوره عالی جنگ، 15 / 4 / 1374.
