سرعت عمل نیروها پس از عملیات فتح المبین به منظور کسب آمادگی لازم و فراهمسازی مقدمات اجرای عملیات بیتالمقدس، همچنان از ضروریات کار به شمار میرفت، زیرا با توجه به افزایش جابهجاییها و نقل و انتقالات نیروهای خودی در غرب رودخانه کارون و استقرار آنها در ساحل این رودخانه، احتمال هوشیاری دشمن وجود داشت. به همین دلیل،
برخی پیشنهاد میکردند که پیش از آغاز عملیات، نیروهای خودی در ساحل رودخانه کارون به سرپلگیری اقدام کنند. (1).
بدین ترتیب، پس از اقدامات و تلاشهایی که کمتر از یک ماه انجام شد، در ساعت 3 بامداد روز دهم اردیبهشت 1361، عملیات بیت المقدس با رمز «یا علی بن ابیطالب» آغاز شد. نخستین خبر درگیری با دشمن، 55 دقیقه بعد از نیمه شب به قرارگاه رسید و تا سه ساعت پس از آن، تمام یگانهای خودی با دشمن درگیر شدن بودند.
پیشروی سریع نیروها در محور قرارگاه فتح، ابهام موجود را در مورد هوشیاری دشمن به ویژه در این محور برطرف کرد و کاملا مشخص شد که دشمن از سمت اصلی تک غافل بود.
1) متأسفانه در جزوه «نقد کتاب از خونین شهر تا خرمشهر» – از انتشارات اداره آموزش ستاد مشترک ارتش جمهوری اسلامی – بدون توجه به این ظرافتها، برای مخدوش کردن اصل تاکتیک عبور از رودخانه و پیشنهاد سپاه، بر این موضوع تأکید شده است که «برادران سپاه به سرپلگیری محدود اعتقاد داشتند.» حال آن که از همان آغاز و برابر گزارش جلسات بحث مانور که نوارهای آن در مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ موجود است،فرماندهی کل سپاه عملیات عبور از رودخانه را تلاش اصلی خوانده و تصرف سرپل وسیع را مورد تأکید قرار میداد. تصرف سرپل کوچک تنها بر اساس این نگرانی مطرح میشد که در صورت هوشیاری دشمن و چسبیدن نیروهایش به کنارههای رودخانه کارون، راه کار عملیات بسته خواهد شد، لذا بهتر بود هرچه زودتر سرپلی کوچک تصرف شود.
