جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

اهمیت جهاد در آیات و روایات

زمان مطالعه: 2 دقیقه

در آیات قرآنى، مطالب فراوانى درباره‏ى اهمیت جهاد وجود دارد که برخى از آنها عبارتند از:

»ولو لا دفع الله الناس بعضهم ببعض لفسدت الارض…» (1).

»و اگر خدا بعضى مردم را در مقابل برخى دیگر برنمى‏انگیخت، فساد روى زمین را فرامى‏گرفت:

بنابراین یکى از دلایل اهمیت و ارزشمندى جهاد در اسلام، قطع مفاسد در روى زمین است. در آیه‏ى دیگرى از قرآن آمده است که:

»قل ان کان اباؤکم و ابناؤکم و اخوانکم و ازواجکم و عشیرتکم و اموال اقترفتموها و تجارة تخشون کسادها و مساکن ترضونها احب الیکم من الله و رسوله و جهاد فى سبیله فتربصوا حتى یأتى الله بامره و الله لا یهدى القوم الفاسقین.«. (2).

»بگو اگر پدران، فرزندان، برادران، همسران، عشیرة و قبیله‏تان و اموالى که گردآورده‏اید و تجارتى که از کسادى آن وحشت دارید و خانه‏ها و منازل مورد علاقه‏تان، در پیش شما محبوبتر از خدا و رسولش جهاد و در راهش مى‏باشد، صبر کنید تا فرمان خداوند برسد و خداوند فاسقان را هدایت نمى‏کند.

به طورى که ملاحظه مى‏شود. در این آیه علائق و وابستگیهاى انسان در مقابل علاقه به خدا و پیامبر و جهاد فى سبیل الله داده شده است و لذا کسى که از محبت خدا و رسولش و جهاد در راه او دست بردارد، در گروه فاسقان خواهد بود. بدین ترتیب، همسویى جهاد با علاقه به خدا و رسول، خود اهمیت آن را در اسلام مى‏رساند. بدیهى‏ترین مزد جهاد در اسلام آن است که رسول اکرم (ص) مجاهدین – یعنى عمل کنندگان به جهاد – را بهشتى دانسته و مى‏فرمایند:

»للجنة باب یقال له باب المجاهدین یمشون الیه و إذا هو مفتوح و هم مقتلدون بسیوفهم و الجمع فى الموقف و الملئکة ترحب بهم» (3).

»بهشت در مخصوصى دارد که به «باب المجاهدین» معروف است. مجاهدان به سوى آن در حرکت مى‏کنند؛ در حالى که شمشیرهاى خود بر دوش دارند. ناگهان این در به روى آنان گشوده مى‏شود و فرشتگان به آنان آفرین و خوش‏آمد مى‏گویند؛ در حالى که هنوز دیگر مردم، در صحنه محشر منتظر حساب هستند.«..

همچنین حضرت على «علیه‏السلام» فرمودند:

»اما بعد فان الجهاد باب من ابواب الجنة، فتحه الله لخاصة اولیائه، و هو لباس التقوى و درع الله الحصینة و جنته الوثیقة» (4).

»اما، جهاد! درى است از درهاى بهشت که خداوند آن را به روى دوستان مخصوص خود گشوده است. جهاد لباس تقوا، زره محکم و سپر مطمئن خداوند است.»


1) سوره‏ى بقره‏ى، آیه‏ى 251.

2) سوره توبه آیه 24.

3) وسائل الشیعه ج 11، ص 5، حدیث دوم.

4) نهج‏البلاغه، خطبه‏ى 27.