در طرحریزی و بررسی مانور عملیات بدر، پیشبینی میشد که شمال العزیر یکی از محورهای عمده پاتک دشمن خواهد بود. در این باره تدابیری اندیشیده شد از جمله اینکه لشکر 25 کربلا که از قبل جهت پدافند و حفظ دستاوردهای عملیات خیبر در هور مستقر شده بود، مأموریت یافت تحت نظارت و هدایت قرارگاهی با نام نجف 2، ضمن تصرف پاسگاههای دشمن در شمال البیضه (ترابه، ابوذکر و ابولیله و…) هر چه بیشتر خود را به جاده بصره – العماره نزدیک کرده و با اجرای آتش، از اقدامات دشمن برای پاتک جلوگیری نماید.
عمدهترین هدف عملیات بدر قطع جاده استراتژیک بصره – العماره بود، که پس از اجرای عملیات و دست نیافتن به این هدف، تصرف این جاده مهم و حضور در هورالحمار همچنان جایگاه خود را در استراتژی نظامی جمهوری اسلامی حفظ کرد. از سوی دیگر آماده کردن امکانات و زمینه لازم برای اجرای عملیاتی دیگر همچون عملیات بدر جهت رسیدن به اهداف مذکور در کوتاهمدت مقدور نبود، لذا به عنوان حداقل اقدام، حضور بیشتر در هور و هر چه نزدیکتر شدن به جاده بصره – العماره در دستور کار قرار گرفت. در این منطقه از هور که از شمال البیضه تا رودخانه دجله ادامه دارد بهترین محور برای نزدیکتر شدن به جاده بصره – العماره انتخاب گردید. در این مسیر، تصرف پاسگاههای ابوذکر و ابولیله – که می توانست جای پای مناسبی برای ادامه عملیات در این محور و سکوی آتش در جهت مسدود کردن جاده باشد – ضروری تشخیص داده شد.
علاوه بر این، خط پدافندی که پس از تصرف ترابه در این منطقه به وجود آمده بود، احتیاج به ترمیم داشت و اجرای عملیات در اینجا
میتوانست ضمن نزدیک کردن خط پدافندی به دجله و اجرای آتش روی جاده، خط منظم و به هم پیوستهای را به وجود آورد.
لشکر 25 کربلا که با بهبود فرماندهی پس از عملیات بدر همچنان در منطقه ذکر شده باقی مانده بود، مأمور اجرای تدابیر مذکور گردید.
