مهمترین اقدامات نیروهای خودی حدفاصل عملیاتهای ثامن الائمه (ع) تا طریق القدس، عبارت بود از:
1- شناسایی خطوط و عمق دشمن؛ مهمترین شناسایی عمق با هدف انهدام دشمن در شمال غربی رودخانه نیسان شامل منطقه غرب سوسنگرد و حاشیهی هور و از پشت دشمن در روستاهای دفار، نهر کسر، شیخ محمود و تا حوالی بیت نعمه میشد.(1) برای شناسایی معابر خودی به دشمن و بر عکس، شناسایی موانع مصنوعی شامل میادین مین، خاکریزها و سایر تأسیسات و نیز شناسایی و ثبت تحرکات و استعداد پشتیبانی دشمن اعم از هوایی، هوانیروز، توپخانه و پدافند هوایی اقداماتی انجام گرفت. «همچنین، منطقه شمال کرخه در حد فاصل جناح دشمن و ارتفاعات میشداغ در منطقه رملی نیز شناسایی شد که اطلاعات آن بسیار حائز اهمیت بود و منجر به طرحریزی عملیات به صورت احاطهای شد و جاده معروف بر روی منطقه رملی نیز بر اساس همین اطلاعات و برابر نیاز عملیات احداث شد و بدین ترتیب، امکان دسترسی نیروهای خودی در خیز اول به عقبه دشمن در تنگه چزابه فراهم شد.» (2).
2- سازماندهی نیروهای مردمی به کوشش و تدبیر سپاه پاسداران، به گونهای که در محاسبات عملیات، میزان استعداد و توان سپاه به عنوان یکی از عوامل تعیین کننده در آغاز عملیات و کسب موفقیت مورد تأکید قرار گرفت.
3- طرحریزی عملیات بر پایه شناسایی از منطقه و توان موجود نیروهای خودی و انجام دادن برخی جابهجاییها و تقویت منطقه که با ظرافت و دقت خاصی انجام گرفت.
4- نزدیک کردن خطوط خودی به دشمن با ایجاد خاکریزهای کوتاه.(3).
5- اجرای طرح آب برای محدود کردن خطوط پدافندی و آزاد کردن نیرو.(4).
6- احداث جادهای به طول 15 تا 20 کیلومتر در زمینهای رملی شمال منطقه عملیاتی (5) کوشش برادران جهان سازندگی.(6).
در پی شهادت برخی از فرماندهان ارتش و سپاه پس از عملیات ثامن الائمه (ع(، انتصابهای جدید موجب تغییراتی در مدیریت جنگ شد که در گسترش و تعمیق همکاری سپاه و ارتش نقش به سزایی داشت.
1) پیشین، ص 36.
2) این توضیح بر اساس یادداشتهای سردار غلامعلی رشید بر کتاب حاضر نوشته شده است.
3) مأخذ 44، گزارش چهار عملیات بزرگ در مرحله آزادسازی، ص 20.
4) پیشین.
5) احداث این جاده که مورد استفاده نیروهای سپاه قرار گرفت، نقش بسیار تعیین کننده و اصلی در کسب پیروزی داشت.
6) طرح برآورد وضعیت عملیاتی طرح کربلای 1، 25 آبان 1360، ص 1.
